Poytaxt. Ipakchilik köchasi, 69-uy.
Dang'illama hovlida sukunat hukmronlik qilardi. Faqatgina oshxonadan, idish-tovoq ovozlari eshitilib turardi. Tinib-tinchimas kelinimiz Zulfizar, oshxonadagi pishir-kuydir ishlari bilan ovora bölayotgan edi. Kapkirini qozon ichida aylantirayotgan vaqti, telefon jingirog'i qulog'iga chalindi. Qölini sochiq bilan artganicha, telefon oldiga yugurgiladi. Telefonni qöliga oldiyu, sevinchdan baqirib yuboray dedi.
-Oyijooon! Oyiii...
Zulfizar zalda televizor körayotgan qaynonasining, huzuriga chopdi.
-Oyijon, ög'lingiz!
Televizorga közlarini qadagan Shoxsanam opa, kelinining gapidan bir zumda sergak tortdi. U katta gavdasini bir amallab kötarib, telefonni oldi.
-Alyoo!
-Allo, Zulfizar!
-Voy bolam, men onangman jonim bolam. -u shunday deb, katta közlari bilan, keliniga ensasini qotirdi.
-Assalomu alaykum oyi, yaxshimisiz, tuzukmisiz, adam yaxshimilar? Ukalarim Sherzod, Bekzod, hammangiz yaxshimisizlar?
-Valaykum bolam, hamma-hammamiz yaxshimiz, sen özingdan gapir! Ishlaring joyidami? Qiynalmayabsanmi ishqilib? U yerlar sovug'masmi?
-Yög'a oyi, sovug'mas. Ishlarim joyida, hammasi yaxshi.
-Ha yaxshi. Nega oxirgi paytlarda kam qöng'iroq qiladigan bölib qolding ög'lim? Ishlarin köpayib ketdimi bolam?
-Ha oyi. Yangi joy ochilyotgandi. Shunga ishlarim biroz köpaydi. Vaqt topishim bilan, qöng'iroq qilyabman.
-Ha mayli bolam. Kam qöng'iroq qilsang ham, tinch bölsang bölgani. Ha aytgancha, qachon qaytasan?
-Oyiii, yana shu savolmi? Tinch yuribmanku, tez orada qaytaman. Yetti yarim oy ötdi bolam. Har olti oyda kelarding. Sog'inib qoldikda!
-Boraman oyi, boraman! Böpti, vaqtim kam. Dadam, ukalarim va kelinlaringizga salom ayting!
-Höp. Özingni ehtiyot qilgina bolam!
-Hop oyi, xayr!
-Mayli Shaxzod, xayr bolam!
Aloqa tugadiyu, Shoxsanam opa biroz yengil tortib, yana divaniga ötirdi...

Zulfizar ishlarni tugatib, ikkinchi qavatda joylashgan yotoqxonasiga chiqdi. Eshikni qulfladiyu, krovat ustiga özini tashladi. Bugungi ishlar uni charchatgan, hattoki kiyimlarini almashtirishga erinayotgandek edi. Bu charchoqlar bejis emasdi. U hozirda, hayhotdek hovlining supir-sidir ishlarini qilar, ikki oilaning kir-chirini yuvar edi. Kichkina kelin Mastura esa, hozir "taxt"da. U ikkiqat. Egilsa, yoki qölini sovuq suvga ursa, bolasi tushib qoladigandek avaylashardi. Chunki, uning qornida yashayotgan odamcha, bu oilaning, bölajak birinchi nabirasi edi. Zulfizarda mana ikki yarim yildirki, hech qanday natija yöq edi. Katta kelinidan nabira körish umidini uzgan Shoxsanam opa, kichik keliniga e'tibor qaratgandi. Uni shunday erkalab, yonini olardiki, u kezi kelganda, katta kelinga ham sapchib qöyardi. Bu ishlardan toqati toq bölgan Zulfizarning, yagona suyanchig'i va umidi, bu turmush örtog'i Shaxzod edi. Shaxzod ham bu ishlarga teskari qilib, chet elga jönagan, pul ketidan quvib yurardi. Zulfizar eri esiga tushib, örnidan turdi. Ekrani yuzni yopadigan katta ekranli telefonini olib, eriga "IMO" orqali telefon qildi. Eri göshakni kötarguncha, oynaga qarab, sochlarini epaqaga keltirib oldi.
-Allo.
-Assalomu alaykum begim! -u biroz ranjigan holatda eriga salom berdi.
-Valekum. Ha tinchlikmi? Toshkentda yarim tun vaqti böldi shekilli?!
-Ha, ön birdan oshdi.
-Nega uxlamayabsan unda?
-Ishlarimni hozir tugatdim. Uni ustiga uyqum kelmayabdi. -u eriga erkalanganday, köz suzib qöshib qöydi: -Sizsiz.
Eri uni gaplariga unchalik e'tibor bermas, kompyuteriga tikilib ötirardi.
-Nima endi yoninga borib, alla aytib uxlatib qöyishim kerakmi? Yot, uxlaysan!
-Hööp, yotamaan.
-Yotsang nega telefon qilding, yotavermaysanmi, meni bezovta qilmasdan?!
-Sog'inib qöng'iroq qilgandim.
-Bunday vaqtda qilma! Bizda hozir ish vaqti. Xayr, hadeb meni bezovta qilaverma!
-...
Zulfizar nimadur demoqchi edi, eri öchirib qöydi. Videoaloqa tugab, kun böyi kiyib yurgan kiyimlarini yecha boshladi. Birinchi yupqa römoldan boshlab, avaylabgina yechib oldi. Qora sochlari, qora közlar va qora qoshlar yoniga tushdi. G'unchadek körkam labi ustiga tushgan bir dona zulfini, quloqlari ortiga oldi. Söng halatining zamogini yechib tashladi. Halat ham, qöl va badandan sirg'alib chiqib, krovat chetiga tushdi. Lozimni ham oyoqlardan chiqarib, halat yoniga qöygandi, oppoq badani namoyon böldi. Yarim yalang'och holatida, qora sochlarini yoyib, yotoqxonasida joylashgan yuvinish xonasiga ötdi. Sönggi kiyimlardan ösha yerda halos bölib, vanna ichiga tushdi. Suv haroratini tög'irlab, yelkalari ustidan quya boshladi. Badaniga tekgan barmoqlaridan, negadir özining eti jimirlab ketdi. Söngra ehtirosi qözg'ab, doimiy qilig'ini boshlab yubordi. Deyarli qöl tegmagan kökraklariga, bir qölini olib bordi. Bir qölini esa, yaqindagina tozalangan jinsiy lablari ustiga qöydi. Ikki qölini ham, astalik bilan ***Error: 404***

Zulfizar yuvinib chiqgandan söng, yechgan kiyimlarini kirga olib borib tashlash uchun, tashqariga chiqdi. Yölak qorong'u bölgani uchun, telefoni yordamida yoritib ketardi. Hammom yoniga bordiyu, qaynukasi va ovsinining gaplari qulog'iga eshitildi. Er-xotin hammom ichida, bir nimani talashishayotgandek edi.
-Nega tushunmaysan? Aloqani bolaga zarari bölmaydi.
-Men bu narsalarni tushunmasligim mumkin. Lekin bola tug'ulmaguncha, sabr qilish kerak deb öylayman.
-Bas! Jonga tegding bölmag'ur gaplaring bilan, yur yotoqqa!
-Yöq, aloqa uchun chaqirayotgan bölsangiz kerakmas. Kechagidek, pastga tushib yotaveraman.
-Sen jinni-pinnimasmisan?! Ana ovsiningni qara! Bechora necha oydan beri akamni sog'inib yuribdi. Öshanga havasing keldimi, men ham akam yoniga ketaymi?
-Yöööq! Sherzodakaaa, meni ham tushuning! Ozginagina qoldi, sabr qiling!
-Ufff, özingdan kör. Men erkakman, sendan qidirganimni bermading, endi boshqalardan izlayman!
-Nima dedingiz?
-Hech narsa!
Zulfizar qadam tovushidan, qaynukasi chiqayotganini bildi va panaroq joyga turib oldi. Sherzoda katta qadamlar bilan, yotoqxonasi tomonga yurib ketdi. Zulfizar huddi endi kelayotganday bölib, hammom ichkarisiga kirib keldi. Bir chekkada öychan holatda turgan ovsiniga parvo qilmay, kirlarini tashlab chiqib ketdi...

Erta tongdan supur-sidir ishlari boshlandi. Köcha va hovliga e'tibor berilganidan söng, nonushta tayyorlash uchun oshxonaga yugurildi. Nonushta tayyor holga yetkazilib, oshxonadagi mayda yumushlar qila boshlandi. Bu ishlarning barini katta kelin qilar, bu vaqtgacha esa, kichik kelin uyg'onmagan edi. Har doimgidek, nonushtaga dastlab Begzod keldi. U har tong yugurgani, sport bilan shug'ullangani uchun, erta turardi.
-Assalomalekum kelinoyi! Nonushtaga bugun nima mahorat körsatdingiz?
Begzod har doim katta kelinoyisini maqtar, ayniqsa u tayyorlagan taomlarni hush körar edi. Hozir ham kelinoyisiga shunaqa maqtov aytib, u tayyorlagan pitsani paqqos tushurardi.
-Voy Begzodjon, mana bunisi Sherzodjonga ediku!
-Voyyy! Aytmabsizda bir og'iz. Mazasi yoqgani uchun, ishtahada bilmay yeb yuboribman. Tayyorlash qiyinroqmi?
-Qiyin emas. Vaqtni oladi. Ha mayli, osh bölsin! Men özimnikini örniga qöyaman. Boya pishirganimda chetidan yeb