edim. Birdan ko`zlarida shavqat paydo bo`lib, quchoqlab olgani, meni hayratga soldi.

- Odina sizga nima bo`ldi?
U yanada qattiqroq quchib:
- Bugun sizga turmushga chiqqanimdan, baxtli ekanligimni angladim! -dedi.
- Rahmat, hursandman!

Unga nima bo`ldi bilmayman lekin, uning ozgina muhabbatiga sazovar bo`lganim meni yelkamni ezib yotgan zildek yukdan halos qildi.

``Tangrimga ming shukur!``

* * * * *

ODINA:
- Turmush o`rtog`imning aslida kim ekanligini bilganimdan so`ng, ularga nisbatan nohaqlik qilganimni tushundim. Bu inson nafratga loyiq emas, aksincha mukofotga loyiq ekan. Menga uylanib oyilari va akalari bilan o`rtalariga devor tushgani haqida bildimu, shu devorni buzushga aht qildim. Hech kimga bildirmay ularni uyiga bordim. Yaxshi men tanishmas ekanlar, mehmonday izzat, hurmatlab kutib olishdi. Bobur akaning oyilari bilan suhbatga kirishdim. Avvaliga boshimga tushgan ko`rgulik haqida so`zlab berdim. Isboti tariqasida, qornimdagi farzandimki o`zlari ko`rib amin bo`ldilar. So`ng bir insonni mardlarcha tutgan yo`li haqida so`zlab berdim. So`zlarim yakunida, o`sha inson o`g`illar, o`zim esa kelinlari ekanligimni oshkor qildim.

Avvaliga hayratdan yoqa ushladilar. Kuyunib yig`ladilar ham. Kutmagan edim, kutilmaganda meni ``Kelinim!`` deya qabul qildilar.
Dunyo aslida men tasavur qilgandek chirkin emas ekan. Hayotda yaxshi insonlar juda ko`p ekan!

Qaynonam bilan uzoq dardlashib oltirdim. Farzandimni dunyoga keltirganimdan so`ng, erim bilan kelishimni so`radilar. Hatto qaytadan to`y ham qilib berishliklarini aytishdilar...
Gap orasida Bobur akam sevgan qizi haqida so`radim.
Ismi Lola ekan, shu mahallada turishini eshitib, uni ham oldiga bordim. Judayam dilbar qiz ekan, huddi Bobur akam bilan bir-biriga yaralgandek. Ularni ajralishlariga qisman men ham sababchi ekanligimni sezim judayam dilim vayron bo`ldi. Lola bilan ham uzoq suhabat qurdik. Shu suhbat davomida bir narsaga qaror qildim. Bu insonlar birga bo`lmog`i kerak! Buni uchun qanchali qiyin bo`lmasin, Bobur akadan ajralishga ham tayyor edim...

* * * * *

LOLA:
- Aytilgan joyga bordim. Bobur akam keldi. Biz so`zsiz bir-birimizga tikilib qoldik...

Bir kuni dadam va oyimni subatiga guvoh bo`ldim.
Tuzalib ketganimdan so`ng, dadam bazi maslahatlarni olgani shifokorimni qabuliga borishibdi. Shunda bir kishi bilan suhbatlashib qolibdilar. U kishini o`g`li ham huddi mendek betob ekan. Dadam esa meni qanday davolanganimni aytib beribdilar. Haligi kishi, darov shifoxona bosh virachiga uchrab, ularga ham shifoxona fondi yordan berishini iltimos qilibdi.
Afsuski yordam berishmabdi. Do`ktir dadamga uchrab, harkimga bunday maslaham bermaslik kerakligini aytibdi. Keyin bilishsa bizga aslida shifoxona fondi emas, umuman boshqa inson yordam bergan ekan...
Odinaxonni aytishicha, menga yordam bergan inson Bobur akam ekan.

Mana ular qarshimda turibdilar. Men uchun o`zini qurbon qilgan inson...

* * * * *

BOBUR:
- Lolamning betobligini eshitib, a`qildan ozayozdim. Uning hayotini qutqarish uchun, juda katta pul kerak ekan. O`ylab o`tirmay ho`jayinni xonasiga bostirib kirdim. Menga katta muqtorda qarz berib turishini o`tinib so`radim. Meni haydam chiqardi. Lekin kechga yaqin o`zi chaqirdi va menga bir shart bilan pul berishga rozi bo`ldi.
O`ylashga esa bir kun muhlat berdi. O`sha bir kun ham meni, Lolamning hayoti uchun taxtid edi. Men shartga rozi bo`ldim. Lolamni yashasi uchun, o`zimni sotdim.
Menga qo`yilgan talab, sirni oshkor qilmaslik va Odinani asrab avaylab baxtli qilish edi...

Mana Lolam qarshimda, u sog` omon, avvalgidek entik nigohlar bilan termulib turibdi...
Lekin endi, bir-birimizga begonamiz...

* * * * *

ODINA:
- Mana ular to`g`rimda. Yarim soatdan oshdi, bir-birlarini diydorlariga to`ymay, bir-birlaridan nigohlarini biz zum uzmasdan termulib turishibdi. Lolaga havasim keladi.

``Yoo rabbim... Hamma yerim og`rib ketmoqda! Menimcha oy kunim keldi... Lekin chidayman, ularni yana ko`proq birga bo`lmoqlari uchun ham chidayman! Bolam ozgina shoshmay tur!!!``

* * * * *

MAJNUN:
- Odinani oy kuni yaqinlashib qolishiga qaramay, erini Lola bilan uchrashtirgani olib ketldi.
Kutilmaganda Odinani tulg`oq tutib, ingrab yubordi.
Lola ingroq ovozni eshitib hushyor tordi.

- Unga yordam bering! -dedi, Boburga.
Bobur Odinaga yordamga shoshar ekan, ortiga qaradi.
- Lola men qaytaman!
- Yo`q... -dedi, Lola keskin ohangda. - Siz unikisiz. Men uchun ham uni baxtli qiling! Iltimos tezroq qarang, unga keraksiz...
- Senchi?
- Menham albatta baxtli bo`laman!
- Alvido go`zalim!
- Alvido, bizlar endi begonamiz!!!

Bobur mashinaga o`tirdiyu, tezgina rulni burib, Odinani tug`riqxonaga olib ketdi. Birozgina ular ortidan kuzatib qolgan Lola o`zini kutib turgan mashinaga o`ltirdi va yig`lab yubordi...

Unga rumolchamni tutdim.
- Yig`lama Lola...
U hayron boshini ko`tardi.
- Siz? Siz o`sha kungi yigitsiz, meni anovi bezorilardan qutqarib uyimga olib kelgan!
- Ha men o`sha! Boburni yo`qotdim deb kuyinma, hali seni baxting oldinda!
- Siz ichimdagilarni o`qiyabsiz! Kimsiz o`zi?
- Majnun, shu hikoya muallifi...
- Sizni tushunmadim...
- Hozir tushunadigan ahvolda emassan!
- Ha... Uyimga oborib qo`yolasizmi?
- Jonim bilan...

Yo`ldan ketarkanmiz, yig`idan to`xtagan Lola so`z qotti.
- Muallif bo`lsayz, bu yerda nima qilyabsiz? Yana o`sha kuni meni nega qutqardiz?
- Bilasanmi Lola, hayol olami shunday cheksizkh, uni boshqara olsang ren har ishga qodirsan! Seni qutqarganimga kelsak. Lola aslida seni o`zim yaxshi ko`raman... Negaki sening obrizingda, o`zim sevgan insondan pratatib olganman! Hatto hikoyada ham, senga ozor berishlarini istamasdim...
Hozir senga BEGONA bo`lsamda, senga baxt tilab qolaman...

HOZIRCHA TAMOM...

Muallif: -MAJNUN-