qaradim, - Umi yur singlim abet qilamiz, shashlik oberaman...
- Yo`o` rahmat, o`ziz bemalol...
- Unda ko`rishguncha, hizir vaqtim tig`zroq edi...

Shoshgancha hayrlashib undan bir necha qadam uzoqlashgandim. Ismimni aytib to`xtashimni so`radi.
- Otabek aka yuring holiroq joyga o`taylik, sizga bir zarur gapni aytmasam bo`lmaydi! -dedi.
- Qanday gap?
Hayron bo`ldim. Yopilgan rastalar tomon yurarkanmiz.
- ....Sobir aka va Shahrizoda opam haqida....

* * * * *

Ishonishim qiyin, nahot Sobir-aaa! Yaramaslar...
Orada bir necha kun o`tdi.

Kech bo`layotgandi, mahalla boshidagi eski taxta sikalat ombori oldiga keldim. Avval Shahrizodaga telifon qildim.
- ``A`lo senda zarur gapim bor!``
- ``Aytavering?``
- ``Yuzinga qarab aytishim kerak!``
- ``Shu paytdaya? Uzur borolmayman!``
- ``Kelmasang sharmandangni chiqaraman!`` -deb telifonimni o`chirdim.
Ko`p o`tmay Shahrizoda ko`rindi. Uni kelayotganini ko`rgach, huddi shunday tahtid bilan Sobirni ham chaqirdim...
Ular ikkisi ham hirmonga o`t qo`yib yuborgan bolalarday, qarshimda ko`zlarimga qarolmay turishardi...

- O`zlaringcha meni ahmoq qildilaringda-aaa? -dag`al ovozda do`rriladim, - Shahrizoda bilasanmi san kimsan?..

Sobirni qoshlari tutashdi.
- Otash...
- Sen umuman ovozingni o`chir Sobir... -dedim qo`limni bigiz qilib...

O`sha kuni bozor rastasida Umidani uchratib qolganim hayotimni og`dar-to`ntar qilib tashladi. Ikki kungacha o`zimga kelolmadim. Avvaliga Sobirdan jahlim chiqdi. Keyin esa oyog`imdagi chandiqni ko`rib, bolalikdagi bir voqea yodimga tushdi.

5-sinfni endi tomomlab tatilga chiqgan edik. Amakim qizini uzatayotgan edi. To`y qizig`da, yosh bolamiz Sobir ikkimiz kiyovnavkarlar bilan aftobusga o`ltirib kuyovnikiga ketdik. O`ynab yurdik, ammo bir baxtsiz sabab tufayli uyga qaytadigan aftobusdan qolib ketdik. Masofa uzoqligiga qaramay, piyoda qaytishga qaror qildik.
To`y o`n ikkidan oshganda tugagan, biz to`y bo`lgan mahalladan asfalt yo`lga chiqqan vaqtimiz soat tungi birlar atrofida edi. Yo`lda birorta ham mashina yo`q. Asta yurib borardik. Bizga qarama-qarshi yo`nalishda bitta mashina faralarini yoqib kelardi. Mashina yaqinlashib qolganda, Sobir yo`lga qandaydur sim tortib qo`yilganini ko`rib qoldi. Aslida u narsa, audio-video kaseta lentasi ekan. Mashina nurida huddi trosday ko`rinar ekan. Baxtga qarshi biz va mashina lentaga bir vaqtda yetib keldik. Mashina egasi qaltis tormiz bosdiyu, mashinadan tushib bizni so`ka boshladi. Bolamizda shippaklarni qo`lga olib qochib qoldik. U biroz quvgan bo`ldiyu, ortiga qaytdi. Biz esa ura solib ketaverdik. Shu payt oyog`imga g`ichirlab allanima kirdi. Avval achishib keyin og`ridi. Yaramas kimsalar asfaltga aroq bo`ltilkasini sindirib tashlashgan ekan. Oyog`imni shunday yomon kesgan ediki, qon shovillab oqardi. Birpasda halsizlanib, tanam muzlab ketdi. Balki qo`rquvdandur, qonni ko`rib, boshim aylanib ketdi. O`lsam kerak degan o`y hayolimni cho`rmab olgandi...
Sobir esa oy shulasida ustidagi futbolkasini yechib qonni to`xtatgan va jarohatni bog`lab qo`ygan. Ammo meni ahvolim judayam yomon edi, ko`z oldimga qora parda tushib qolgandi. Oyoqda turishim amrimahol. Sobir meni opichlab oldi, lukkillagancha yugurib ketdi. Og`irligim sabab, qo`lidan sirg`anib ketaverardim. Sobir ellik, yuz metr yugurardi bir on to`xtab bir siltab o`rnashtirib olardi va yana yugurab ketardi. Baxtga qarshi yo`limizda mashina ham uchramasdi. Sobir uzoq yugurdi, terlab ketgandi, hech so`z aytmasdi. Faqat hansirab yig`lardi...
Meni uyga emas kasalxonaga olib keldi. Kalsalxona darvozasiga kelganda:
- Hozir o`rtog`im o`lib qoladi! -deb baqirdi va o`kirib yig`lab yubordi.
Qorovul eshikni ochdi, Sobir jadallagancha ichkariga olib kirdi. Meni ikki hamshira ko`tarib olishdi. Sobir esa nafasi qaytib biqinini changallagancha yerga quladi. Do`stimni o`pkasi ishib paylari tortishib qolgandi. Biz ikkimizga ham tiabiy tez yordam ko`rsatishdi. Oyog`imga oltita chok tushdi. O`zimga kelib, yonimdagi kiravatda uxlab qolgan do`stimni ko`rganimda o`zimga: ``Kerak bo`lsa Sobir uchun jonimni ham beraman!`` deb ont ichgandim.

Do`stimga jonimni beraman, deb sal qolsa uning jonini olib qo`yayozibman.
Umida: Otbek aka siz Shahrizoda opamga uylanmen... Ular Sobirakamni yaxshi ko`radilar! -deganda u qizni koyib berdim.
Rosti o`zimni o`yladim. Shahrizodani sevamanmi? O`zimga savol berdim. Gap chiroy haqida ketganda ha sevaman. Lekin sevgidan, sevgini farqi bor. Yashirmayman yoshlik paytlarimdanoq ko`p qizlarni sevganman hecham bittasini tanlay olmasdim. Meni sevgim shunday beyqaror. Biroq hursandman, fojiyani chinakam fojiyani so`ngi pallada bo`lsada oldini olganimdan hursandman. Shuni uchunham shom mahali, ikkisini bu yerga chaqirdim. Ozroq ro`l o`ynashimga ham to`g`ri keldi. Ularni dillari birligi ko`zlarida namoyon. Haqiqiy muhabbatni yashrib bo`lmaydi...

- Shahrizoda! - qo`limni bigiz qilib Sobirni ko`rsatdim, - Shu yalangoyoq bilan baxtli bo`l!!!
Do`stim avvaliga bu so`zlarimni haqoratdan qabul qildi. Ammo qo`l ishoram uning oyoqlariga yo`naltirilganini ko`rib hammasi tushundi.
Ha ularni chaqirayotganimda shunday esankiratib qo`ygandim-ki! Do`stim shoshganidan oyoqyalang kelganini ham sezmagandi.

- Ikkingni ham yom ko`raman. Sal qolsa do`stlarimdan ayirardinglar! Yaxshiyam Umida bor ekan!
Shahrizoda quvanganidan yig`lab yubordi. Men esa do`stimni bag`rimga bosib unga baxt tiladim va qo`llarini tutashtirib qo`ydim...

- Endi buyog`ini kattalarga o`zlaring tushuntirasanlar! -dedimu ularni holi qoldirdim...

* * * * *

MAJNUN:
- Bu safar taksi haydovchisi bo`lib asarga kirib olgandim. Yo`l bo`yida bir yigit qo`l ko`tardi. Anig`rog`i Otabek, uning yoniga to`xtadim.
- Uyinga tashlab qo`yaymi Otabek?
U hayron bo`ldi.
- Meni kimligimni bilasizmi?
- Ha, butun hayotingni! Lekin bugun ajoyib ish qilding. Sen va Sobirday do`stlarni topish mushkul... -dedim.
Otabek yana ham hayratga tushdi.
- Kimsiz o`ziz?
- Asar muallifi. Sen Majnun deyaver...
- Ha... Shuncha mash-mashani boshida o`ziz ekansizda?
Otabekni kayfiyati ko`tarinki shod edi, hatto xazl ham qildi...

* * * * *

Orada bir oy oshiq vaqt o`tgandi. Kuz oy yana o`sha ko`chadan o`tayotgandim. Sobirni uyida to`y bo`layotgan ekan. Kirishga qaror qildim.
To`rida sahna bezatilgan, Sobir va Shahrizoda huddi uzukka ko`z qo`yganday, to`yxona ko`rki bo`lib o`ltirishardi. Asta kiyovjo`ralar orasiga kirib stulga joylashib oldi. O`rtada bazi kuyov jo`ralar o`yinga tushardi. Qiy-chuv, davrani qizitib yayrab o`ynayotgan yigit esa Otabek.

Otabek birdan meni tanib qoldi.
- O`oo Majnun o`zlari-ku! -yonimga keldi. - Yuring bir tashaymiz Anjanchasiga!
- Ooo Otabek sho`x o`yinga biroz yo`qroqman!
- Mayli unda bosig`rog`idan...
Otabek qo`limdan tortqilay boshladi.
- Qo`ysangchi, hijolatli...
- Vooy Majnun uyalyabsizmi? - u qulochini yoydi, - Hee qarang ahir bu yerda barcha, sizni badiy to`qima mahsuliz-ku! Qalam qo`lizda istasayz o`chirib tashlashiz mumkun, sizdan nima ketdi. Do`stimni