asra, ollohim!`` deya takrorladi...

* * * * *

Ikki, kundurki, Akmalxonning uyi yaqinida bir oq, jiguli rusimidagi mashina o`ralashadi. Ammo hechkim e`tibor qaratmasdi.
O`z fursatini poylab o`tirgan, Temur kechga yaqiqin, mashinada kelgan er-xotinni ko`rib, mashinadan tushdi va hashamatli uy tomon shoshdi...

(Akmalxon Tadbirkor, bir nechta ishlab chiqarish, do`konlari bor boyvochcha kishi.)

Akmalxon, xotini Sayida bilan uy ichiga kirganda mashinadan tushushdi. Ko`rinishlaridan, biror ziyofatdan qaytishgan, vaqtilari juda chog` edi...
O`zlari bilan bo`lib, epchillik bilan yonlaridan o`tib xovliga kirib olgan Temurni payqamay qoldilar...

Akmalxon darvozani yopib bo`lgach, qarshisidagi Temurni ko`rib tajjublandi.
- Tushunmadim...
Qo`llarini kastumi cho`ntagiga solib, bir yonidagi xotiniga, bir Temurga qarardi.

Temur salomlashdi.
- Ismim Temur, siz ikkingizga gapim bor...

Akmalxon cho`ntagida segaret olib o`t qo`yar ekam, mensimaygina:
- Ho`sh, muddoa!.. -dedi.
- O`g`liz Shohrux...
Temur so`zini qolgani bayot etolmay to`xtab qoldi.
- Gapir... Gapir... Shohruxbek senga nima dedi?
- O`g`lizni ko`rmaganman, tanimayman ham...
- Unda nima gap?
- Singlim...
Akmalxon, bir baloni sezganday g`udurlab so`kingan bo`ldi. Bu so`kinish o`g`liga yo`naltirilganini ham afti angoridan bilish mumkun edi...

- Singlim bir mumcha vaqt sizni atelyezda ishlagan!
- Hoy-hoy... Nega boshimni qotirasan? Nima demoqchisan? Bilasanmi bu tuhmating uchun seni qamoqda chiritvoraman?
Qo`rqoq oldin mush ko`tarar deganlariday Akmalxon ham issig`ida, do`q-pupisa qilishga o`tdi...
- Qamoqdan chiqqanimga ham o`n kundan oshdi... Qamoqqa o`tirish qo`rqinchi emas! Mani o`g`liz va singlimni taqdiri, shanimiz qo`rqityabdi...

Temurni bunday po`psi bilan daf qilolmasligini fahmlab, biroz pastlagan Akmalxon:
- Ho`sh nima qilamiz? -dedi, segarasini chetar ekan.
- Siz kattasiz, o`ylab ko`ring...

Akmalxon ko`zlari bilan yer chizib, bir necha sonya o`ylagan bo`ldi.
Qaddini g`oz kerdi.
- Gapir bola... Muammongni hal qilish uchun qancha kerak...

Hozir Temur katta summa so`raydi-yu, erim berib yuboradi degan hayolda Sayida shang`illadi:
- Nimalar deyabsiz?.. -Temurga o`qraydi, - Go`najin ko`zini suzmasa buqa ipini uzmaydi...

Bundayin haqoratdan, Temurni ko`zlari qisilib, mushtlari g`isirladi.
- Chorvo fermalarda, zoti aynigan buqani nasi tarqamasligi uchun bichib qo`yishai?

Bu ``Zoti aynigan`` -degan so`zlar, Sayidani yuziga tushgan tarsakidek bo`ldi. Bu so`zlar uchun, har-kim bilan yulishib timtalashishdan toymaydigan ayol. Lekin Temurni ko`zlaridagi olovday yonib turgan nafratni ko`rib qo`rqib ketdi...

- Ho`o` itvachcha, sen kim bo`libsan meni pushtimni qirqadigan? Kimsan o`zi?

Temurni nafasi ichiga sig`may hansiradi.
- Bokira singlisidan ayrilgan aka...

Huddi o`lim taqdid solganday, Akmalxonni rangi o`chdi.
- Nima haqqing bor uyimga kirib, pupisa qilishga? Meni kim ekanligimni bilasanmi?
- Or-nomusimni toptagan ablahni otasisan?
Temur darg`azab, Akmalxon tomonga qadam tashladi, xuddi bir-birini itargan magnitday Akmalxon ham orqaga tistarildi.

- A`qil bilan ish qil. Erimga qo`l teqqazsang, o`zingdan ko`r! - dedi Sayida ham, titroq ovozda, o`zini chetga tortib.
- A`qlimda bo`lmaganimda, allaqchon, manabu takabbur basharani bejab qo`ygan bo`lardim...

Temur, bu kishilarham inson, yaxshilik bilan aytsa tushunar deb o`ylab bu xonadonga bosh egib kelgandi. Ammo bu boylikning ko`pligidan, o`zligini yo`qotib qo`ygan, kimsalar oldiga kelganiga afsus qildi. Asta eshik tomon yuz burdi.
Ortidan Sayidani ovozi eshitildi.
- Dadasi bir narsa deng. Ko`rmayabsizmi qonsirab turibdi?! Agar Shohruximga duch kelsa, bittayu-bitta o`g`lizga shikast yetqazadi! - Onada ne bo`lsa ham bolasi uchun qayg`uradi. - Ho`y to`xta... Hammasini o`z joyiga qo`yamiz, hammasi avvalgidek bo`ladi. Men yaxshi do`ktirlarni bilaman, muammongni hal qilishadi. Qancha chiqim bo`lsa mana bizni bo`ynimizda... - Har kim o`z qarichida o`lchar ekan! - Bundan boshqa ilojisi yooo! -dei Sayida.

Temur qancha, ko`p bu yerda bo`lsa, bu kishilarni so`zlari, hatto o`ylari ham uni oriyatini oyog` osti qilayotganidan, batta fig`oni oshardi. Qani hozir shunday imkon yaralsa-yu, bu ayolni o`ylamay aytgan shu taklifi uchun tilini sug`urib olsa. Vulqonday, qaynab chiqayotgan, qahru-g`azabini bazo`r jilovladi. Ko`zlari qizarib, qoshlari o`rtasiga tuguncha tushdi. O`pkasida to`lgan, nafrat to`la nafasini chiqarar ekan, ovozi bo`g`ildi, gapirishga halal berdi.
- Senam ayolmisan?

- Seni tushib turibman, nimalarni his qilayotganingni! Biz ham istirbdamiz! - Akmalxon ham xotini aytgan yo`l, to`g`ri degan qarorga keldi, - Sen ham o`ylab ko`r? Haqiqatdan ham boshqa, yo`l yo`q. Boshqasini ko`rmayabman ham! Bizni ham tushun...

Tumur ortiq bu kishilarni so`zini eshitishni istamay ortiga buruldi. Ortidan esa Akmalxonning biroz po`psa oxangida aytgan so`zlari eshitildi.
- O`g`limga yaqinlashma bola, yo`qsa qarshingda qahrli otani ko`rasan.

Eshikka yaqin kelib tutquchiga qo`l cho`zgam Temur joyida, ortiga o`grildi. Musht bo`lib tugulgan, qo`lini ko`rsatgich barmog`ini yoyib, avval Sayidaga, keyin Akmal tomonga uzatdi.
- Senga o`g`il tug`ib beradigan xoting bor yoningda! Menga singil tug`ub beradigan oyim, tug`diradigan dadam, u dunyoda... O`g`lingni ko`rmaganman, ko`rishni ham istamayman! Mayli tegmaganim bo`lsin! - ovozi yanada bo`g`ib hirrilladi. - Lekin... Seni tushunaman deding-aaa?...... Yo`q sen hech qachon meni his qilayotgan tuyg`ularni tushuna olmaysan! Ammo vada beraman sen ham bu tuyg`ularni, tuyib, his qilib ko`rasan!
Temur shu so`zlarni aytdiyu chiqib ketdi.

Sayidani yuragi, siqilib ko`kragini so`ng peshonasini ushladi.
- Boshimizda shu kunlaram bormi! Dadasi endi nima qilamiz?
- Kxxxeee... Qo`lidan nimayam keladi! - olazarak bo`lib, uyga bir nazar tashlab oldi, - Qani anovi so`ltamat o`g`ling?
- O`rtog`lari bilan yurgandurda dadasi!
- Qo`ng`iroq qil tez uyga kelsin... Hali qizing ham kelmabdi shekili?! Tez chaqir Shohruxniham, Sarvinozni ham, - Akmalxon Temurni nigohlaridan qo`rqib ketganini alam qildi, o`zicha dung`ulab so`kindi. - Qachongacha bu landavurni ketini tozalayman. Yaramas, latta...

* * * * *

Shu orada bir hafta o`tib ketdi. Sarvinoz, (Akmalxonning qizi, Shohruxning opasi.)
Marketdan harid qilib chiqgach, stayankada turgan mashinasi tomon odimladi. Endigina o`rindiqqa joylashgan edi. Birdan notanish yigit, yon tomondagi o`rindiqqa o`tirdi.
- Salom meni ismim Temur!
- Salom... -dedi Sarvinoz ham, o`zini tanishirib, muloyib jilmayib turgan ko`hlikgina yigitga ajablanib qarar ekan, - Menda yumushingiz bormi?
- Iltimosim bor...

Bir ikki kun, Akmalxoni ham, Sayidani ham ko`ngli kirlanib yurdilar. Ammo keyingi kunlari, u notanish yingitning tashrifi yodlari o`chdi. Lekin bugun qizining hayallaganidan, Sayidaning ko`ngliga havotir oralab, allanechuk g`ashlandi...
Telvizir qarshisida o`tirb mudray boshlagan erini turtdi: