yelkasiga tushib qizdira boshladi. Qalin barglar orasidan, qushning chirqiragan sayroqi ovozi eshitiladi. Biroz ochiq qolgan artizon jumragidan oqqan suv jildirashiga quloq tutdi. Saldan keyin, bu ovozga moylanmagan eshik oshiqlaridan chiqqan ``jichirlagan`` ovozi qo`shildi.
- Ruhshona... Dugonajon...
Biroz titroqli, mayin ovozda chaqirdi.
Tumur o`rnidan turib, ko`cha eshigi tomon yurdi. Biroz ochilgan eshikdan Aziza hijolat tortib qarab turardi. Temur ko`rinishi bilan ko`zlarini olib qochdi.
- Temur aka... Sizni! Ruhshona ikkingizni enam chaqirtirishyabdi!

Temur asta Azizaga yaqinlashdi va birdan bilagidan tutib ichkariga tortib oldi.
Buni kutmagan Aziza dovdirib qoldi. Nafisi ichiga tushib titroq bosdi.
- Nima qilganiz? Birov ko`rsa sharmanda bo`laman!
Bilaklarini qimirlatib Temurni changalidan chiqishga urundi. Birov ko`rmadimikin degan hadikda yarim ochiq eshikka tez-tez ko`z tashladi...
- Gapir Aziza... Men hammasini bilishim kerak gapir?
Buyurdi.
- Qo`yvoring... Nimani so`rayotganizni tushunmayabman!..
Ko`zlarini olib qochdi.
- Aldayabsan... Gapir hammasini bilasan... Bir-biringni hamma sirlarini bilasanlar-uu?
Iltimos ohingida so`radi.
- Men...
- Aziza nega ahir! -bilagini qo`yib yuborib, yuzini olib qochdi, - Bugun tunda nimalar bo`lganini sen a`qlinga ham sig`dira olmaysan! Dugonang homilador ekan!

Aziza bilaklaridagi barmoqlar izini yengi ostiga yaxshirar ekan. Ko`zi yoshlanib, labi pirpiradi!
- Shohrux... - qaltiroq, yeg`loqi ohangda biroz hansirab gapirdi, - Ruhshonada ayb yo`q! Iltimos unga tegmang...
Dugonasidan qayg`urdi.
- Ha... Ha... Hamma ayb menda akalik burchimni bajara olmadim...
Ko`zlarini ola-kula qilib, bosh chayqadi.
- Biz ikkimiz bir necha oy, shahar markazidagi (O.J) nomli atelyeda ishlagan edik, chok bosardik... - bir yutib olgan Aziza so`zida davom etdi, - Atelye xo`jayinini o`g`li, ismi Shohrux, Ruhshonani yoqtirib qolib ortidan yurdi... To`ymdan keyn men bormay qo`ygandim. Bir kuni kirsam, yeg`lab o`tiribdi bilsam o`sha Shohrux...
- Onangni... Itemgan...
Temur alam bilan tishlari orasidan so`kindi.

Aziza rumoli uchiga, ko`zlaridagi namlikni artib qo`ydida jadallagancha ortiga qaytdi.

Tumur ichki xotirjamlikka erushguncha, artizon jumragini ushlagncha uzoq turib qoldi. So`ng muzdak suvda yuz, qo`lin yuvdi, kiymlarini epaqaga ketirib asta ko`chaga chiqdi. Nazira ena chaqirtirgani uchun, darvozani ikki bor taqqillatib to`g`ri kirib bordi. Huvli etagidagi yer ayvonchada, so`richa to`rida Nazira ena, paygasida do`sti Akrom o`tirardi. Nazira ena, darov hush kutib olishga taraddutlandi. Do`sti esa nigohlarini dasturxondan olmay o`tirardi.
- Kel bolam kel...
- Assalom a`laykun ena!
Temur so`ri chetida turib, enaga yelka tutdi. Nazira ena alik olarkan, Temurni yelkalariga qo`l qo`yib, so`ng yuziga fotxa tortdi.
- Qani bolam yuqoriga chiq! Kallapochcha pishirgan edik, birgalashib tushlik qilamiz, - Nazira ena bir qimirlab qo`ydida, ko`cha eshik tomonga qaradi. - Temur, singling chiqmadimi?
Temur so`ri chetiga omonat o`tirar ekan, avval shumshayib o`tirgan do`stiga, so`ng oshxona eshigi ortida yelkasi ko`rinib gap poylab turgan Azizaga bir ko`z qirini tashlab qo`ydi.
- Ammamnikiga ketgan edi!
- Qachon? Menga aytmadi-ku! - tajjublandi Nazira ena, - Tinchlikmi o`z?
- Ha, tinch...
Yolg`on gapirayotgani uchun ko`zlarini bir nuqtadan uzmay o`tirar edi.
- Unday bo`lsa, mayli... Qani bolalar dasturxonga qaraylarchi, - dedi.
Akrom boshini ko`tarib Nazira enaga bir qarab qo`ydi.
- O`rtog`inga ol demaysanmi?
Akrom indamadi.
- Bittang nabiram, ikkinchingni ham birinchingdan kam ko`rmayman! - Nazira enam keksalarga hos, kuyunchaklik bilan so`zida davom etdi. - Bolaliklaringda ham urushib talashardilaring, unda bolada der edim! Endi esa unday emas, devor qo`shni, o`rtoq bo`la turib, bir-birizga qovoq-firoq qilsangiz dilim ranjidi...
Azizani aytganlaridan keyin, do`stidan gumongir bo`lib, xato qilgani uchun tezda kechirim so`radi.
- Uzur ena... Asablar tortilib, yarimta gapni ham ko`tara olmaydigan bo`lib qolibman!..
- Temur mendan o`tdi jo`ra.. Nafsonyatinga tegmasligim kerag edi...
Akrom ham gina saqlab o`tirmadi. Nazira ena esa bolalar o`rtasidagi ginaga barxam berganidan quvondi...

Temurni yuzi kulsa ham, ichi yig`lardi. Shuni uchun ham, Nazira enani qistovi bilan yegan uch, to`rt luqmaham tomog`ini qirib, oshqozoniga toshday botti...

Uyga qaytib chiqgach, xovlida uyoqdan-bu yoqqa yurdi. Uyga kirdi, gah mashinga o`tirib, goh ostonaga. Hech qayerda qo`nim topolmasdi. Xashakxona tomon yurdi. To`sinda xali ham singlisi ilgan sirtmoq arqon osilib turardi. Yeqilib yotgan, yog`och eshshakni o`rnidan turg`azib ustiga chiqdi. Bir muddat arqonga termulgach, asta tepasidan bo`shatib yechib, olib tushdi. Huddi baloni ushlab olganday, qo`lini oldinga cho`zib, hovli o`rtasiga keltirib tashladi. O`tgan kuni, benza kalonkaga chiqqanida, zapas kanistirga ham benzen to`ldirib olib kelgan edi. Garajdan olib chib arqon ustiga ozrog`ini quydi va gugurt chaqdi...

Supaga bir oyog`ini osiltirib, ikkinchisini supa chetiga trab, tizzalarini ko`tarib, tizzasiga bilagini qo`yib, salkam odam barobbar bo`lib yonayotgan olovga ko`zlarini yarim qisgancha termuldi. Issig`i tok, barglarini, qovjiratib yongan olov, ko`p o`tmay asta pasayib bordi. Saldan keyin arqon iplari saqichday erib bitdi. Nihoyat bir xovuch, puf ets uchub ketgudek kulga aylandi. Temur esa qanday o`tirgan bo`lsa, shunday qimir etmasdi. Asta qosh qoraydi, oqshom tushdi, arrof qorong oy nuridan hiyla yorishib yarim tun bo`ldi ham. Lekin Temur shu kuyib, ko`zlari yarim qisiq, mudragancha o`tiraverdi...

Tong ota boshlaganda, qishlog`dagi xo`rozlarning qichqirig`i eshitildi. Yelkalarini namlagan shudring, tong yeli teyganda badani suvuqdan jujukdi. Temur shundagina qimirladi, ko`zlarini ochdi, o`rnidan turib, oshiqlarini g`isirlatib qaddini kerdi. Biroz chayqalib, artiz oldiga keldi. Hovuchiga suv to`ldirib yuziga urdi. Boshini ko`tarib, devorga qotirilgan kuzguga qaradi. Soqol mo`ylobi o`sgan, ko`zi qizargan, sochlari to`zg`agan...
``MEN AQILLIMAN, MEN KUCHLIMAN, MEN YENGELMASMAN`` ovozini chiqirib takrorladi. Negadur bu so`zlar kulgusini qitig`ladi. Yana birbor qaytardi endi o`z-o`zidan tirjaydi. O`z afti-angoriga qarar ekan, telbanamo xo-xoladi...
Saldan keyin qiyofasi, yana jiddiylashdi. Idishchada turgan ustarani olib, soqol-moylovini qirtichladi. Egnidagi kiyimlarni yechib, boshini artizon tagiga suqdi, hovuchlarini to`ldirib, butun tanasini yuvdi. Yuvinib bo`lgach, egniga toza kiyimlar kiydi. Kuzguga qarab sochlarini taradi. Endi, harakatlari mujmal emas, aniq bir maqsadni ko`zlab harat qilardi...

Davomi bor...
Muallif: -MAJNUN-