Yuribmi, yo uchib Ruhshona yotgan palata eshigini tutquchini ushlaganda, o`z doyirasidan chiqib ketgan hushi o`ziga keldi. Umirida birinchi bor singlisiga nafrat ko`zlari bilan qaradi. Boshini chayqagancha pichirladi.
- O`lib ketganing yaxshi edi...
O`zidan boshqa eshitmagan bu so`zlari, hudditki o`ziga aytilayotgan qarg`ishday faqat o`zini jigar bag`rini ezdi.
Hozir singlisini bo`g`ib qo`yishgada tayyor. Alamdan boshi g`ovlar, eshik o`rtasida turib, beyhol yotgan singlisiga qoshlarini tutashtirgancha qarab qoldi. Go`ya vaqt to`xtab shu eshik orasida, mangu qolib ketaganday. Singlisiga zarar yetqazib, qo`yishiga nimadur to`siq bo`lib turardi...
Allanima jichirlab ketdi, Ruhshona ko`zlarini ochdi. Nafratdan ko`zlariga qon to`lgan akasi, qo`lida eshik tutquchini ushlab turibdi. Insonni qahru-g`azabiga duchor bo`lgan tutquch, o`z o`rnidan sug`urilib ketgandi. Temur burama mihlari ko`rinb turgan tutquchga, bir singlisiga qaraydi. Huddi dunyo torayib shu eshik orasiga siqilb qolganday. Temurni nafasi qisilib, peshonasida uch, to`rt tomchi ter yiltiradi.
Ruhshonani ko`zlariga yosh quyulib lablari titradi. Shafqattalab nigohlarini qaratib, ``Aka`` deb g`inshilladi.

Temurning ham aytishga shaylangan tillariga so`z kelmay tomog`i ``hir-hir`` qildi. Zarda bilan tutquchni yerga urib, jadallagancha ko`chaga chiqib ketdi...
Qo`llari mashina rulini changallagan, oyoqlari gaz pidalida. Qayoqqa ketyabdi! Nega ketyabdi! O`zi ham bilmaydi. Mashinani ham ichki instint orqali boshqarar. Miyasiga allaqanday mahluq joylashib olganu, Temurni a`qldan ozdirishga qast qilib, tinmay qichqiradi...
Qishloq yo`liga burulgandan keyin, qaltis tormuzni bosdi va quloqlarini kaftlari bilan berkitib oldi. Ikki, uch bor hirrilab nafas oldida bo`g`ilib yig`lay boshladi.
Ota-onasidan ayrilib yetim qolganda ham, yetimlik toshini yutib begonalardan, dakki eshitib tepki yeganda ham mijjasiga yosh kelmagan yigit. Yelkasidagi or-nomusini yo`qotganiga chidolmay yoshboladay, bor ovozda ho`ngrab yig`lardi...
Yuzlarini ko`zyoshlari yuvib, kaftlari bilan yuzini to`sdi.
- Eee rabbim, qaysi gunohim uchun...
Mashina ichida o`tirib baralla baqirdi nido qildi. Peshonasini rulga qayta-qayta urdi...

Birdan mashina oynasi ikki, uch bor taqqilladi va eshik ochildi. Temur boshini ko`tardi. Oltmishdan o`tgan, beyjirim soqol-moylov qo`ygan otaxon turardi.
- Tinchlikmi nima bo`ldi? Nega faryod qilyabsan bolam? -otaxon bir muddat tikilib qaradi, - Biror kiming qaro qildimi?
Temur yutoqib-yutoqib bosh qimirlatdi.
- Hudo rahmatiga olsin! -deya otaxon yuziga fotixa tortdi, - Bu har bandani boshida bor, ko`ngling yomon bo`lmasin...
Otoxon tutub turgan ketmoni dastasini, yelkasiga olishga shaylandi. O`n, o`nbesh metrlar nariga borib qolgan sigr-buzog`iga bir qarab oldi.
- Qazo qilgan kiming edi?
Temur ko`zlarini, yerga qadab istirobga to`lgan ovozda g`ulduradi.
- Or-nousim...
Bazo`r boshini ko`tardi, ko`zlarida qolgan uch, to`rt tomchi yosh ham yumolab tushdi...
Otaxon allanechuk dardkashlik bilan engashdi, qadoq bosgan kaftini avval Temurni yelkasiga so`ngra boshiga qo`ydi.
- Boshing toshdan bo`lsin bolam... -otaxon hamdart ko`zlari bilan Temurga qardi, huddiki bu ko`zlarda sehr borday ko`ngliga taskin berayotgandi.
- Sabrli bo`l, sabr achchiq malhamday ham achitadi, ham davolaydi...
Turur bu otaxonni quchoqlab olishdan o`zini bazo`r tiydi. Kaftlari bilan yuzidagi namlikni artib oldi. Otaxon o`zgani bog`iga bosh suqayotgan sigir-buzogiga tez-tez qarab qo`yar ekan, ilojsiz o`rnidan turdi.
- Bu ham yaratganning, bir sinovi. Yaratganga tana qilma, undan so`ra... Sabr so`ra... Sabrli bo`l...
Otaxon shahdam qadamlar bilan, yo`ldan adashib o`zgani bog`iga oralagan sig`ir-buzog`ini qaytarish uchun shoshdi. Temur bu farishta yuzli inson ortidan qarab qolar ekan. Go`yoki u yelkasiga tashlab olgan ketmoni o`rnida uning dardlari, og`riqlarini o`zi bilan olib, o`rniga yorug` bir uchqun tashlab ketayotgan edi. Harqalay, bu musulmonni ``Har dardning, davosi sabir!`` degan so`zlari yuragidagi vulqunni so`ndirib, sokinlik baxsh etgandi...

Asta mashina o`rnidan qo`zg`oldi. Temur qishloqqa kirib kelganda tush mahal bo`lib qolgandi. Uyiga yaqinlashar ekan, qo`shni xonadon ko`cha eshigidan do`sti Akrom ishshayib chiqib turardi. Akrom qo`llarini balant ko`tardi.
- Temur... Temur...
Hayotidan shodon, ko`chani boshiga ko`tarib xandon otdi.
Temur mashinani to`xtatib, tushdi.
- Bormisan, jo`ra!
Bolalik paytlaridek, bachkana qiliqlar bilan, salomlashdi Akrom. Ikki gapirib bir kular va allanimalar deb hiringlardi. Temurni g`ashi kelib, gapini cho`rt kesdi.
- Charchaganman uyga kirishim kerak...
Akrom Temur uni gaplariga bee`tibor yuzini burib mashinasiga o`tirayotgani g`ashiga tegadi.
Kesatiqli, zardali ohangda.
- Temur sen o`zgaribsan jo`ra! Bitta o`tirib chiqgan senmas-u! Sal erkay bo`lgin...
Boshqa payt bo`lganida, yaqin do`stlarini har qanday harli-yu, chin nochin gaplarini ketargan bo`lardi. Biroq ayni damda, aytilgan ohirgi so`zlar, go`yoki olovga qoramoy sepganday bo`ldi. Akromni o`ziham bilmay qoldi, qanday qilib Temurni qo`llari, bo`ynini changallagani-yu, qanday orqasi duppillab devorga urulganini. Temurni g`azabdan qonlari gupirib, bilaklariga shu qadar ko`p quvvat yeg`ilgan edi-ki, Akrom uning panjasidan chiqa olmay, tipirchilay boshladi. Qizarib-bo`zarib, chakka tomirlari bo`rtib ketdi. Nafas olishga qiynalib, hir-hir qildi.
- Qo`yvor... Qo`yvvvooo...
Shu topda, Akromning baxtiga xotini Aziza paydo bo`ld. U ham bu manzarani ko`rib, ``Men tufayli bo`g`ishyabdi!`` -degan hayolga borib, rang quti o`chib ketdi.
Temurning bilagiga osilib, ikkisini ajratdi. Akrom yo`tlib-yetalib nafas olar ekan, ``SSSSS`` lab so`kindi. Tumur yana tashlanishga shaylangandi, o`rtaga Aziza turib oldi. Qo`rquvga jovdiragan ko`zlarini Temurga qadab qo`llarini ikki yonga yoydi. Go`yo eri va sobiq sevgilisi o`rtasida devorga aylandi.
- Yaramas Temur...
Qolqon bo`lib turgan xotini orqasidan, turib do`rrilladi.
- Ablah... Kim erkay, ko`m yo`qligini baxolash senga qoldimi? - Temur nafasi ichiga sig`may hansiradi. O`zini arang tutib. - Sen o`zing erkaymisan? Singlingga gart yuqtirmay, ko`z qorachig`imday asradim deb og`iz to`ldirding... Aslida... Singlim... Uni...
Temur gapira turib, Akromning ko`zlariga qaradi. Uni ko`zlarida ko`rishni taxmin qilgan narsalar, qarshisida turgan Azizani ko`zlariga namayon bo`ldi.
- Hizmatga rahmat shuday bo`lar ekanda, yaramas?..
Temur qo`lini cho`zib Akromning yelkasidan changalladi.
- Hali gapimiz tugamadi!
Zarda bilan siltab, afsusli qiyofada Azizaga qarab-qarab qo`ydi.
- Ablah, yaramas. Tomi ketib qolibdi buni. O`sha yerda boshiga qattiqroq tepgan shekili...
Akrom eshigi oldida biroz do`ng`illab turdi-da, xotini ortidan kirib ketdi... Temur mashinasi darvozadan shundoq olib kirib qo`ygach. Ostona ustiga solingan kichik to`shama ustiga o`gir cho`kdi. Bir necha daqiqa shu fzoda o`tirdi. Homtok qilinmagan, uzum nadalari orasida o`tgan, do`ppidek quyosh nurlari