arqonga qarab bey ehtiyor orqaga tistarildi.
- Manga tegang! -dedi yig`i aralash.
- Aqilli bo`lib gaplarimga kirsang ozor chekmaysan! -dedi Akmalxon Sayidani xusli malohatidan ko`z uzolmay.
- Manga teksaliring dadamga aytib beraman! -dedi Sayida. Akmalxon xoxolab kuldida, yana ko`zlarini go`laytirib:
- Dadang juvalmak bo`lib ketishini istasang ayt, mana sanga telifon! -dedi Akmalxon cho`ntagidan telifon chiqarib katta devon ustiga tashladi. Sayida yanaham qo`rqib ketti, bir telifonga bir soqolli odamga qarardi.
- Olmaysanmi? -Akmalxon bir ikki qadam bosib Sayidaga yaqinlashdi. Sayida yanaham ortga tistarildi, orqasi devorga teygach birdan yig`lab yubordi.
- Yig`lama, o`lib ketishni istaysanmi?
- Yo`q! -Sayida ovozini ochirdi.
- Gavdangni to`g`ri tut! -buyurdi Akmalxon. Allaqachon bukchayib olgan Sayida zo`raki gavdasini ko`tardi.
- Dadangni yaxshi ko`rasanmi?
- Him!
- Akangni, singlingni?
- ...! -Sayida bosh irg`adi.
- Eringnichi?
- Ha!
- Juda yaxshi, shular sanga azizmi?
- Himm!
- Unda aqilli qiz bo`lib aytganimni qilasan-a? -dedi Akmalxon. Sayida tastiq tariqasida bosh chayqadi.
- Bo`l yechin! -dedi. Bu buyruqdan Sayidani ko`zlari katta-katta bo`lib ochilib ketdi. Bu odamni hafli ekananini angladiyu asta halatini yechdi. Akmalga qarab qarab qo`yar ekan, juda astalik bilan tungi libosini yechdi. Akmal sabir bilan kutib turardi. Sayida ichkiyimda qoldi.
- Bo`l-bo`l qolganiniham yech! -dedi, huddi o`ljasiga tashlanmoqchi bo`lgan yirtqichdan, ko`zlarini Sayidadan uzmay. Sayida asta lifchigini yechdi, tirsaklari, yelkalarini g`ujgancha ko`kragini berkitishga tirishdi.
- Tushur qo`lingni... Anavuniham yech! -Akmal tursigiga ishora qilib buyurdi. Sayida tursigini tizzasiga tushurdi, avval o`ng keyin chap oyog`idan chiqardi. Tursikni, yechilgan kiyimlar ustiga tashladi va tuppakkini juni bor avratini kafti bilan to`sdi. Ana edi o`zini bosa olmagan Akmal unga yopishdi. Devonga yotqizib pishshillagancha to`g`ri kelgan yeridan o`pa boshladi.
Biroz o`tgach ustidan turdi va o`zi bilan olib kelgan chilvir arqon bilan qo`llarini devonni ikki chetiga bog`ladi. Sayida qo`rquvdan daxshatga tushgani uchun qarshiliksiz yotardi. Akmal Sayidani yechilgan kiyimlari ichidan, rumolini oldi va to`rt buklab, Sayidani ko`zlarini bog`ladi. Shundan so`ng shosha pusha yechinib o`zini Sayidani ustiga tashladi. Shavqatsiz munosabat, og`riqli holat, jirkanch bo`salar tugadi. Sayida hammasi tugadagni, u bilan bo`lgan erkak chiqib ketganini sezdi. Ammo tez qaytib kelib, yanada ehirosga berilib qovushdi. Bu hol yana takrorlangada, bu erkaklar boshqa-boshqa ekanani sezdi. O`limiga roziday ingragacha yig`lar, qarshilik ko`rsatishga urunsa arqon qo`llarini siqib uvushtirar edi. Yoqimsiz hissiyotlar, o`nlab erkaklar bilan bo`lish, shunarsiz og`riq azoblar tugadi. Nihoyat qo`llari bo`shab, ko`zlar yechildi. Qarshisida mutloqo begona erkak qip yalang`och tirjayib turardi. Erkak hirsini yashirmay, tikanday sanchilgan sochollarini yuziga tekkazib o`pganda. Undan jirkanib ketdi. Shundan so`ng erkak chiqib ketdi...

Nihoyat bu azobli tun tugab, kun yorishganda. Yana bir begona yigit xonaga tashrif buyurdi. Qo`lidagi allabalo oqchiq sochiq kiyimlarni kiyib olishni buyurdi. Qo`rqanidan yigitni shartiga ko`nib uni ortidan ergashdi. Kattagina xona, chiroyli dasturxon tuzalgan, to`rida uni qo`llarini ko`zini bog`lagan erkak. Nonushtaga taklif qildi...

Taziq, qistov ostida yegan har luqmasi, tomog`idan to`shdek o`tdi. Nonushta xirsli qarashlar, maza-bemaza kulgu asnosida abetga ulanib ketdi. Yana o`sha mas alas qarashlar, suykalish boshlandi. Yana, qarshilik rat etishlarga qaramay tundagi ish bir boshdan qaytarildi. Bu safar Sayida hech qanday bog`lashlarsi ketma-ket 5, 6 kishni qabul qildi...

O`ziga o`lim tilagan holda yig`lagancha. O`sha o`zi toptalgan honada yotardi. Kech bo`lganda yana xona eshigi ochildi. Yana qaytariladi deb qo`rqib ketgan edi. Lekin xonaga kirgan kimsa uyiga ketishi mumkunligini aytdi...

Chiqganida ko`zi eri Hurshiga tushdi, o`zini uni quchog`iga urar ekan. O`zi hatarsiz xafsiz his qildi. Aslida uni bu botqoqa tashlagan kimsa eri ekanini hayolgaham keltirmagan edi...

ORADAN BIR YILGA YAQIN VAQT O`TDI...

Hurshid kasalxonadan chiqgach, taksilar turgan yerga yurgan edi. Yoniga mashina kelib to`xtadi. Ruldagi kishi G`anisher ekanligini ko`rgach, biroz esankirab qoldi. Qarzini so`rab qolsaya deb o`yda o`ldi o`rindiga o`tirdi.
- Qalaysan Hurshid, san taksida yurmasding shekili?
- Odam majbur bo`larkan aka!
- Ho`sh ishlar joyidami? -dedi G`anisher. Qarzimni so`rasa kerak degan hayolga borgan Hurshid asta o`ksinib dardini so`ylay bo`shladi.
- Aka hozir qarzimi qaytara olmasam kerak. Og`ir kasalga yo`liqdim. Umrim tugab boryabdi aka! -Hurshid ko`z yoshlarini yashirmadi.
- O`zingni bos ukam, albatta shifo topasan!
- Aka mani hudo urgan. SPIDdan hechkim shifo topmagan! -dedi. G`anisher birdan sergak tortdi.
- Hotining tuzukmi?
- Ha, mo`jiza tufayli hmilador paytida kasallikni yengib yuboribdi!
- Ikki oy avval, Akmal shu kasallikdan o`ldi, shotirlaridaham shu kasallik aniqlangan! -dedi.
Hurshid, bu kasalligni qay yo`l bilan yuqturganini tushungan bo`lsada. Hammasiga o`zi aybdor ekanligi boyis o`zini lanatladi...

____________________

Yaxshi inson hayotlik chog`ida ham, o`limidan so`ng ham zavol topmaydi.

AFLOTUN.
____________________

[TAMOM]

Muallif: -MAJNUN-