Lyusi qaytib bu mavzuga toʻxtalmadi… faqat bir safargina… ichidagi toʻfonni ushlab turolmadi.
— Birgina qosh qoqsam boʻlgani, — dedi rahnamo, — sen bir qadamga-da joyingdan jilolmaysan… Ha, bir ogʻiz soʻzim kifoya — bu yerda umrbod qolib ketasan. Yoʻq. Men bunday qilmayman. Agar sen xohlamas ekansan, seni ushlab turolmayman. Mening muhabbatim ham senga kerak emas ekan.

Lyusi chodirdan chiqib, yoʻlga otlanishimga koʻmaklashishlarini amr etdi.
— Joʻnab ketayotganing yuragimga oʻt solyapti, — dedi u vidolashayotib. — Seni sevib qoldim. Agar fikringni oʻzgartirsang, yonimga qayt.

Men uni oʻpgim kelardi, axir, men uning ishqida yonardim, biroq yuragim betlamasdi. Keyin, bunga qanday qaraydi, bilmayman. Uning oʻzi yordamga keldi.
— Mendan boʻsa ol, — dedi u, — boʻsa ol, keyin eslab yurish uchun.

Biz Qoyatogʻ etagidagi qorli vodiy bagʻrida ogʻiz-burun urishtirdik. Lyusini yoʻl chetida qoldirib, itlarim izidan chopib ketdim. Dovonni ishgʻol etib, Katta Bandikoʻldagi ilk uchragan postga yetib kelgunimcha bir yarim oy muddat kerak boʻldi.

Deraza ortidagi shahar olislardagi toʻlqinlardek shovullardi. Ofitsiant naychali stakan keltirdi. Jimjitlikda Trifdenning ovozi dafn qoʻngʻirogʻidek ingradi:
— O’sha yoqlarda qolganimda yaxshi boʻlarmidi. Ahvolimga qaranglar.

Biz uning oq oralagan soqol-moʻyloviga, yaltirboshiga, salqigan koʻzlariga, osilgan lunjlariga, baqbaqalariga nazar tashladik. Bu siyrat qachonlardir kuchli, zuvalasi pishiq, sobitqadam boʻlgan, endilikda esa nihoyatda zerikarli va farovon turmushdan moy bogʻlagan, hayotdan toʻygan, sharti ketib, parti qolgan insonning in’ikosi edi.
— Hali ham kech emas, qariya, — Barduelning tovushi bazoʻr eshitildi.
— Xudo haqqi, qoʻrqoqligimdan afsus chekaman! — Trifdenning nidosi otilib chiqdi. — Uning yoniga qaytsam boʻlardi. Hozir ham oʻsha yerda. Men bel bogʻlab, togʻu-toshlarda u bilan boshqacha hayot kechirishim mumkin edi… Bu maskanlarda qolish — oʻz joniga qasd qilish bilan barobar! Lekin ahvolimga razm solinglar: oʻzim bor-yoʻgʻi qirq yettida boʻlsam-da munkillagan choldan farqim qolmagan. Eng yomoni shundaki, — stakanni qoʻliga olib, unga tikildi, — bunday tarzda oʻz joniga suiqasd qilish jasorat talab qilmaydi. Men oʻzboshimchaligimcha qoldim. Olis safar oʻyidan etim jimirlaydi; tonggi ayoz, muz qoplagan chanalar dahshatidan yuragim orqaga tortadi.

Odatdagidek stakanning peshonasini labiga olib bordi. Keyin birdan gʻazab olovida stakanni polga urib chilparchin qiladigandek taraddudlandi. Ammo gʻazab oʻrnini avvaliga ikkilanish, soʻng oʻychanlik egalladi. Stakan boz koʻtarilib, labga tegar-tegmas tosh qotdi. Trifden xirillab, hasrat-la jilmaydi, biroq soʻzlari tantanavor yangradi:
— Tun Farzandi uchun qadah koʻtaraylik! U chinakamiga benazir ayol edi!