Yoqimsiz eshik qo`ng`irog`ining ovozi uyning to`rida, o`z yotog`ida, g`aflat uyqusida yotgan Sardorni chala uyqusini butkul uchirib yubordi.
- Xe, onangni... Namuncha... Hech kim eshik ochmayaptimi, demak bilki uyda odam yo`q.
Lekin eshik qo`ng`irogi ham unga achchiq qilganday hadeganda tinavermagach, Sardor erinibgina yotgan joyidan turishga majbur bo`ldi. Eshik tuynugidan ham qaramay eshikni ochar ekan, ostonada har doimgidek, aslida ismi Rizvongul bo`lgan Roza xola qo`lida sut mahsulotlari ko`targancha uning qarshisida turar edi.
- Roza opa yana sizmi... Har kuni ertalabki "budilnik" soatimday meni kelib uyg`otasiz.
U qo`lidagi sumka ichidan bir idishni olib men tomon tutqazdi.
- Ma bolam buni ol, qaymog`i olinmagan sut. Ertalabdan sut ichsang koni foyda.
- To`g`ri xola sut ichish foydali... Faqat suv qo`shilmagan sut ichish foydali edi manimcha.
Mening har doimgi xazillarimga ko`nikib qolgan Roza xola navbatdagi xazilimni tushungan xolatda gapimga gap qo`shib ketdi:
- Bugun aksiya qildim, suv qo`shmay sotayapman.
Roza xolaning bunday bergan javobi oraga yengilgina kulgu olib keldi. Sutni olib, xola bilan xayr-manzurni o`xshatgach, eshikni yopib, sutni oshxonamga qo`ygancha, o`zim yuvinish xonasi tomon ravona bo`ldim. Yuvinib bo`lib yana oshxonam tomon yuzlandim. Bo`ydoqning oshxonasi... Hamma narsa har yerda. Oshxonamga betartiblik uya qurib olgan edi go`yoki.
Sardor Rahmon akaning yolg`izgina o`g`li edi. Otasi shaharning ko`zga ko`ringan tadbirkorlaridan edi. Onasidan erta ajragani uchun ham Sardorning ko`ngli o`ksimasin deb boshqa uylanmadi. Rasm chizishga ishtiyoqi balandligini ko`rib rassomchilik oliygohiga o`qishga kirishiga ham qarshilik qilmadi. O`qishda qiynalmasin deb shundoqqina oliygohning orqasidan to`rt xonali yevropacha uslubda ta`mirdan chiqarilgan uy ham olib berdi.
Xoladan olgan sutni muzlatgichga qo`ydim. O`z oshxonamda ovqatlanish istagidan qaytib yana yotoqxonamga bordim. O`qishga boradigan kiyimlarimni shoshmasdan kiyib, sumkamni olgancha uydan chiqdim. Uyim tagida yangi ochilgan mo`jazgina tamaddixonada nonushtani qilib so`ngra oliygoh tomon ildamladim. Mana men oliygoh ichidaman... Institutga kirdimu nigohim bir nuqtaga qadaldi, aniqrog`i oliygoh binosi kiraverish eshigi oldida turgan bir qizga qadaldi.
-Kim u... Kim bo`ldi bu qiz... Yo`q, yo`q qiz emas u... Farishta, xa xa farishta, meni olib ketish uchun kelgan farishta... Xozir qanotlarni keng yozadida meni quchgancha o`z diyoriga olib ketadi. Xa olib ketadi.
-Xa do`stim bu yerda nimaga qoqqan qoziqday turib qolding? Yur tez-tez yo`qsa birinchi dars amaliy san`atga kechga qolamiz. Bilasana G`ayrat Azizovich o`zidan keyin kirganlarni sinfga kirgizmaydi.
Qo`qqisdan ortimdan yangragan bu tanish ovoz shubhasiz yaqin do`stim va kursdoshim Jasurniki edi. U ortimdan kelib bo`ynimdan quchoqlagancha oliygoh ichkarisi tomon torta boshladi. Bu orada o`sha mening aqlimni olgan, xayollar zindoniga solgan malak ham ichkariga kirdi.
-Kim u...(mening tilimda faqat bir savol yangrar edi xalos).
-Nima? Nimalar deb aljirayabsan?
Kirish qo`ng`irog`i chalindi. Hamma darsga kechikmay kirish maqsadida o`zini o`quv binosi tomon urdi. Biz ham hamma qatori harakatlana boshladik. Sinf xonasiga eshik ochib kirar ekanmiz Jasur yengil nafas ola boshladi.
-Xayriyat, ulguribmiz... Nimaga aynan shu domlaning darsi bizga birinchi soatga qo`yilganey deya gap boshlagan edi hamki G`ayrat Azizovich sinf xonaga kirib kelib birinchi dars ham boshlanib ketdi.
Men uchun dars o`sha bir paytlar fikru hayolimni butkul band etgan mashg`ulot sifatida emas, shunchaki oddiy bir darsday o`tayotgandi. Hozir mening bor e`tiborim darsga emas, o`sha qizga, mening aqlim olgan qizga qaratilgan edi. Men uning kimligini bilolmay hayollar ummoniga g`arq bo`lmoqda edim. Birinchi dars yakunlanganligi haqidagi chalingan qo`ng`iroqdan so`ng hamma sinfxonadan birin-ketin chiqa boshladi. Men xamon joyimdan jilmagan holatda o`tirardim. Orqamdan gursillab tushgan tarsaki meni hayol ummonidan tortib olib xayotga qaytardi.
-Senga nima bo`lyabti "pochtalyon Pechkin" ? Axir bu dars sening eng yoqtirgan darsing edi chamamda. Shuncha yil sen bilan birga o`qib darsda bunday befarq o`tirishing... aqlga sig`maydi.
-Bilmadim do`stim, bilmadim. Boshim og`riyapti. Shunga bo`lsa kerak (bundan ortiq jo`yaliroq vaj topolmay).
-Aldama! Senga aldash yarashmaydi, buni eplolmaysan ham.
-Xo`p aytaman, faqat darsdan so`ng. Kelishdikmi?
-Ufff. Mayli ko`ndirding.
Biz ikkimiz bir-birimizga urulib-surilib sinfdan chiqdik. Ikkinchi qavatning uzun koridorida ketar ekanmiz, beixtiyor ko`zlarim o`sha sohibjamolni olomon ichidan qidirib topdi.
-Xa u o`sha... Mening farishtam, yolg`iz meniki.
-Nega u seniki bo`lar ekan. Axir uni sen endigina ko`rgan bo`lsang, balki uni sevgan yori bordir.
-Yo`q, yo`q. Zinhor bunday emas. Aslo... Yo`q.
Go`yoki qalbim ikkiga bo`linib, bir-biriga nisbatan jang boshlagan edi. Savollar ortidan javoblar, uning ustidan yana savollar sel kabi quyilib kelardi. U go`zal judaham chiroyli edi. Kiyimlari zamonaviy uslubda bichilgan bo`lib, shuning bilan birga milliylik ham yo`qolmagan edi. Qad-u qomati o`ziga yarashgan oddiygina bir qiz edi. Lekin nimasidur meni o`ziga tortar , xa deganda qo`yib yubormas edi. Yuragim qinidan chiqar darajada juda tez va qattiq ura boshladi. Nafas olishim ham tezlashib borar, menga nima bo`layotganiga aqlim yetmas, gapirishga tilim aylanmas, uni ko`rgan joyimda misoli haykaldek tosh qotib qolgan edim. Bor kuchimni yig`ib gapirmoqqa urinib ko`rdim.
-Kim u...
Oldinda, o`z qo`l telefonida allanimalarni kovlashtirib andarmon bo`lib ketayotgan Jasur taqqa to`xtadi va tezda ortga tisarildi.
-Kimni aytayabsan?
O`zim bilmagan holatda oyoqlarimga kuch kirib uning oldiga borib so`z boshladim.
-Xov anavi, pushti rangli koftadagi qiz.
-Sardor o`zingmisan?
Jasurning nigohi menga qadaldi. Uning nigohida hayratlanish bilan birga taajublilik ham sezilib turardi. Sardor bilan tanishganidan buyon uning bir qiz haqida so`rashi tugul hattoki qayrilib qaraganini ko`rgan emas.
Sardor ko`rinishidan ancha bo`ydor bo`lib, chiroydan ham olloh siqmagandi, sport bilan doimiy shug`ullangani uchun qad-u qomati ham uncha-muncha qizlarni aqlni olmasdan qo`ymasdi. Oliygohda ilk o`qib yurgan kezlaridanoq uni qanchadan-qancha qizlar o`zini qilmoqchi bo`lishdi. Uning fikru xayoli faqat o`qishda edi. Qizlardan sevgi maktublari kelar, barchasi javobsiz yakunlanardi. Oxir-oqibat qizlar ham Sardorni bezovta qilmay qo`ydi. Do`sti bo`lmish Jasur esa buning aksi bo`lib qizlarga uncha suyagi yo`qroq. Bugun Jamila bilan yursa, ertasi kuni Faridani qulog`iga lag`mon osib turgan bo`lar edi.
-Uning ismi Umida birinchi kursda o`qiydi. O`ziham uzumni suviday narsa bir xo`plab yutib yuboray deysan... Xoxlasang tanishtirib qo`yaman. Yur ketdik.
-Hozir emas (Sardorning ovozi zo`rg`a chiqdi).
-Unda qachon?
-Bilmadim.
-Temirni qizig`ida bosish kerak.
-Hech bo`lmasa dars tugagancha vaqt ber. Men senga o`xshab kunda qizlar bilan gaplashib yurganim