suyuqlik urulganini his qildi.
-Nima bo’ldimi?-So’radi ayol ko’zlari ola-kula bo’lib yotgan
eridan.
Nodir esa javob o’rniga o’zidan bo’rining uvillashiga o’xshash
tovush chiqardi.
Sevinch ichidagi asbob hali ham jangovor holatdaligini sezib
o’tirib turishni boshladi.
-Chroqni yoqsam maylimi?-xirilloq tovushda so’radi Nodir.
-Mumkin emas,-javob berdi Sevinch o’tirib turarkan.
Nodir o’zini bu qadar bahtli his qilmagan edi. O’zining jirkanch
yigirma yillik hayotida.
Ularning visol onlari uzoq davom etdi.
Tonga Nodir uyg’onganda xotini yonida yo’q edi. “Choy qilishga
turgan bo’lsa kerak.”o’yladi u. Xaqiqatdan ham
u tashqariga chiqqach xotinini stol ustida, ota-onasiga choy
berayotgan holatda topdi.
-Assalom alaykum,-deya u ham stolga o’tirdi.
Choy ichib o’tirishganida qariya dada birdan savol berib
qoldi.
-Ha bugun boshqachasan, kechagi aytganimni qildingmi deyman
Nodir choyga tiqilib qolay dedi. Xotiniga qaradi. Sevinchning
yuzlari chog’ kabi lov-lov yonar edi. Choy damlab kelaman deya
o’rnidan turib oshxonaga qochdi.
-Bu nima qiganiz dada,-deya Nodir xotinini ortidan ravona bo’ldi.
-Dadamni bilasan-ku,-sedi Nodir choy demlayotgan xotiniga
-xafa bo’lma.
-Xafa emasman,-ayol shunday dedi-yu biroq uning tovushi uni
sotib qo’ygan edi.
Nodir ayolini hursand qilish yo’lini o’zich o’ylab topdi.
U eshikni mahkam yopib, xotinini quchoqlab oldi.
Uning e’tirozlariga qaramay stolga qorni bilan yotqizib oldi.
Etagini ko’tardi, lozimini , ich kiyimini tushirib ishni boshladi.
Bir necha itarishdan so’ng urug’ini g’orga sochib yubordi.
So’ng xech narsa bo’magandek, xotining ko’tiga yengil shapalaoq
urib chiqib ketdi.
-Xa nima bo’ldi,-so’radi ota o’g’lidan.
-Nima bo’lardi,ovutib keldim!
***