Xiyonatchi Ayol bilan yashga
majburman Oilada ikkinchi
o'g'ilman. Ota-onam juda obro'li va hurmatga
sazovor insonlar. Men o'zimdagi barcha yaxshi
xislatlar uchun ulardan minnatdorman. Dadam
meni bolaligimdan tadbirkorlikka o'rgatdi. Hozir
yosh bo'lsam-da, o'z biznesimga egaman. Akam
Koreyada o'qib, o'sha yerda ishlaydi. Hali
uylanmagan. Shu bois ota-onam akam uyga
qaytguncha meni uylantirish payiga tushib
qolishdi. O'shanda endigina o'n sakkiz yoshga
to'lgandim, kollejning birinchi kursida o'qirdim.
Qarindosh-urug'larimiz bir qizni tavsiya qilishdi.
Hali yosh emasmanmi, qiz ko'zimga olovdek
ko'rindi va unga uylanishga rozi bo'ldim.
Turmush qurganimizdan so'ng hayotimiz bir
maromda kecha boshladi. Xotinim yelib-yugurib
ota-onamning xizmatini qilar, oilamizdagilarning
hammasi undan minnatdor edi. Shu orada
farzandli bo'ldik. Bundan, ayniqsa, ota-onam
nihoyatda xursand bo'lishdi. O'g'ilcham ota-
onamga birinchi nabira emasmi, uni yeru ko'kka
ishonmasdi. Ayniqsa, dadam chaqaloqni qo'lidan
qo'ymas, bir yoshga to'lar-to'lmas, mashinaga
mindirib sayr qildirib yurardi. Tadbirkorlik
faoliyatim, asosan, poytaxtda edi va men uyga
tez-tez kelib turardim. O'g'lim ikki yarim yoshga
to'lgach, oilamni Toshkentga olib ketadigan
bo'ldim. Ota-onam ortimizdan termilib qolishdi.
Ammo oradan hech qancha vaqt o'tmay, ularning
o'g'limni sog'inishlarini ko'rib, ta'sirlandim.
"Mayli, o'g'limiz goh sizlar bilan, goh biz bilan
yashab tursin, shunda ko'nikishlaringiz oson
bo'ladi", deb keyingi gal borganimizda o'g'limni
uyga tashlab keldim. Tadbirkorlik bilan
shug'ullanishni o'zi bo'lmaydi. Kun bo'yi ishda
bo'lardim, xotinim esa uyda. Ishdan horib-
charchab qaytganimda eshigimni ochib kutib
oladigan rafiqam yonimda ekanligidan xursand
edim. Shunday kunlarning birida xotinimning
o'zgarib qolganini sezdim. Qanaqadir bezovtadek
edi u. Telefoni jiringlasa ham, cho'chib tushadimi-
ey... "O'g'limizni sog'ingani uchun shunaqa
xayolchan bo'lib qolgan, shekilli", deb o'yladim
va shu hafta o'g'limizni olib kelaman, dedim
o'zimga o'zim. Ammo... O'sha kuni ishdan biroz
erta qaytgandim. Uyga kelsam, xotinim yo'q
ekan. "Do'kon-po'konga chiqqandir" degan
xayolda divanga cho'zildim. Lekin negadir
ko'nglim g'alati bo'la boshladi. Odatda, kun bo'yi
charchaganligim bois uyga kelishim bilan uxlab
qolardim. O'sha kuni ko'zimga uyqu inmadi.
Xotinimga qo'ng'iroq qildim. - Uyimizni yonidagi
kafedan sizga ovqat olayotgandim. Bugun uyda
ovqat pishirgim kelmadi, - dedi u. - Tezroq kel, -
ko'nglim biroz xotirjam tortib. Ammo oradan
ancha vaqt o'tsa hamki, undan darak bo'lmadi.
Xavotirlanib u aytgan kafega bordim. Borsam,
eshik qulf, qorovul kafening yopilganiga bir
soatdan oshganini aytdi. Soatga qarasam - 23:35.
Yana xotinimga qo'ng'iroq qildim. - Mana, hozir
kafedan ovqat olyapman, dedim-u, - dedi u
yolg'on gapirib. -Kafening oldida turibman,
yo'qsan-ku! Xotinim dovdirab qoldi. - Shu
yerdaman, mana boryapman, -deya telefonni
o'chirib qo'ydi. Yuragim hapqirib, qator turgan
garajlar tomon yurdim. Shunda xotinim lip etib
bir garaj yonidan chiqdi. Sochlari to'zg'ib ketgan.
Tez-tez ortiga qarab qo'yishidan o'sha yerda
kimdir borligini sezib, yugurib bordim. Bir yigit
meni ko'rishi bilan garajlarni panalab qochib
ketdi. Miyamga qon tepgandek bo'ldi. - Kim u?
Yarim kechada qayerdan kelyapsan? - dedim
baqirib. - Sizga ovqat olaman, deb kafega
chiqqandim. Yopiq ekan. Nariroqdagi kafega
borgandim... -deya dovdiray boshladi xotinim. -
Anavi yigit kim, deb so'rayapman sendan?! -
baqirig'imdan hammayoq titrab ketgandek bo'ldi.
- Umi?.. U meni kuzatib qo'ydi. - Nega seni
kuzatadi? Kim o'zi u? Taniysanmi? Xullas, uni
sudragudek bo'lib uyga olib keldim. Bu paytda
xotinim ancha o'zini bosib olgan, ko'zini lo'q
qilib: "U yigitni tanimayman", deb turib olgandi.
Ertasi kuniyoq uning telefoniga kimlar qo'ng'iroq
qilganligini bilish uchun kompaniyaga bordim.
Xotinim shu yaqin kunlar ichida faqat bitta
noma'lum raqam kuniga to'rt-besh martadan bir
soatga yaqin gaplashgan ekan. Xotinimdan
so'rasam, tan olmadi. O'sha raqamga qo'ng'iroq
qilgandim, bir yigit ko'tardi-yu, xotinimning
nomini aytishim bilan o'chirib qo'ydi. Xullas,
xotinimni uydan haydab yubordim. Ota-onamga
bo'lgan voqeani aytgandim, ular ishonishmadi.
"Xotining bilan yarash, balki, yanglishgandirsan,
bitta bolang bor axir", deya shashtimdan
qaytarishga urinishdi. Ammo men
adashmaganligimni, xotinim menga xiyonat
qilganini ich-ichimdan sezib turardim. Shu bois
"Endi u bilan yashamayman", deya poytaxtga
qaytdim. Ota-onam ortimdan "Agar u bilan
ajrashsang, sendek o'g'limiz yo'q!" deb qolishdi.
Bilaman, ular o'g'limni juda yaxshi ko'rishadi, bu
mehr hatto xiyonatkor kelinni ham ularning
ko'ziga oppoq ko'rsatayotgandek. Rosti, o'zim
ham oilam buzilishini xohlamasdim. Ammo...
Ammo yigitlik sha'nim, or-nomusim bo'zlardi. Ikki
o't orasida qovurilib yashay boshladim. Mening
holimni oilasi barbod bo'lgan insonlar yaxshi
tushunsa kerak. Hayot to'xtab qolgandek edi
go'yo... Sarosar yurgan shunday kunlarimning
birida yaqin do'stlarimdan xotinim haqida bir-
biridan dahshatli gaplar eshita boshladim. U
uydan ketgach, viloyatga borib, ota-onamga o'zini
oqlab yig'labdi va o'g'limni olib, yana poytaxtga
qaytibdi. Hozir qayerdadir ijara uyida turib,
kafeda ofisiantlik qilayotgan ekan. Uning battar
yomon yo'llarga kirib ketganini eshitib, yuragim
tirnalsa-da, o'sha do'stlarimga "Buni menga
isbotlay olasizlarmi?" dedim. Ular rozi bo'lishdi va
bir kuni yarim kechasi xotinim ishlaydigan kafe
yoniga borishimni aytishdi. Borsam, xotinim kafe
yonidagi bog'da bir yigit bilan skameykada
quchoqlashib o'tirgan ekan. O'zimni tutolmay
g'azab bilan tepasiga bordim. Xotinim meni ko'ri-
yu, "Sherzod aka", deya boyagi yigitga battar
yopishdi. Do'stlarim: "Qo'lingni harom qilma",
deya yo'limni to'sishdi. Nima qilishni bilmasdim,
bundan ko'ra yuragimni sug'urib olsalar yaxshi
edi. Bunday paytda inson yaqin kishilaridan
madad izlar ekan. Nima qilayotganimni bilmay
onamga qo'ng'iroq qildim. "Mana, maqtagan
keliningizni bittasi bilan tutib oldim. Endi ham
menga bolang uchun u bilan yasha, deysizlarmi?"
dedim alamdan titrab. Onam: "Nega uni poylab
yuribsan?" deb mendan xafa bo'ldi va jahl ustida
bo'lsa kerak, "Sendan kechdim!" deb yubordi. Bu
gapni eshitib, boshimga birov tayoq bilan
urgandek bo'ldi. Nahotki ota-onam nabiraga
bo'lgan mehrlarini deb mening g'ururim poymol
qilib yashashimni istashsa?! Endi ikki dunyoda
ham xotinim bilan yashamayman. U bilan
ajrashish uchun sudga ariza berganman. Ammo
ota-onamdan ham judo bo'lgim kelmaydi.
Nahotki endi ular mendan voz kechishsa?! Nima
qilsam, ota-onam mening ahvolimni
tushunisharkin? Yolg'izlik va alam-iztiroblar jon-
jonimdan o'tayotgan shunday kunlarda kimdir
menga tirgak bo'lishini istayman. Aqlli, rostgo'y
va vafodor qizga uylanib, farzandli bo'lib, ota-
onamga haqiqiy baxtimni topganligimni isbotlagim
keladi. Bu Manda bomagan