эди. Яхши пул топардим. Лекин
ишимда асаббузарлик ҳам кўп
бўларди. Бунинг аламини ароқдан
олардим. Шу даражага бориб етдики,
кечки пайт ҳеч бўлмаса юз граммни уриб олмасам қўлларим титрайдиган
ҳолатгача тушиб қолдим. Мени ёлғиз
аёл бошига зўрға катта қилган онамга
ҳам дилозорлик қилардим. Йўқ, бошқа
пайт уларга меҳрибон фарзанд
бўлганман. Ичганимда эса... Насиҳатлари, танбеҳлари қари
одамнинг жаврашидек туюларди. Бир
оғиз сўзларига асабим бузилиб, энсам
қотарди. Бир куни эрталабдан яна гап
бошладилар "Болам жуда кўп ичяпсан,
соғлиғингни ўйласангчи!” деб куйиниб. Менинг бошим кечаги чойхонадан
кейин тарс этиб ёрилгудек даражада
оғриётганди. Уларга шунақа бақириб
ташладимки, ҳатто аёлим ҳам анқайиб
қолди. Онамнинг кўзларидан ёш сел
бўлиб оқа бошлади. Бошқа кунлари дарров узримни айтиб оёқларига
йиқилардим. Лекин ўша куни қайси
шайтон йўлдан урди билмадим,
бақирганим етмагандек эшикни
қарсиллатиб ёпиб чиқиб кетдим. Зарб
кучидан эшик атрофидаги сувоқ ҳам кўчиб кетди. Мен эса жаҳл қилиб
машинамни ҳайдаганча ишга кетдим...
Маҳмуд аканинг кўзидан яна бир томчи
ёш думалаб тушди. Бунисини ҳам
яширишга уринсада сездим. Бир нима
дейишга ҳайрон эдим. Барчамизнинг кўзимизда фариштадек бўлган бу одам
ҳақида бундай тафсилотларни эшитиш
очиғи менинг онгимга оғирлик
қиларди. Лекин сўнгига қадар
индамасликка қарор қилдим. Улар
сигаретни чуқур тортиб бир улоқтирдида ҳикоясида давом этди. -
Хуллас.. Ярим йўлга етганимда аёлим
қўнғироқ қилди. Олмадим. Тинмай
қўнғироқ қиларди. Қайсарлигим тутди.
Ўн дақиқадан кейин чидолмай жавоб
бердим. Онасидан сўкиб бошладим "Нега тинмай телефон қиласан!” деб.
Унинг йиғлаб айтган сўзларидан кейин
эса миям оғиб қолай деб, кўз олдим
қоронғулашиб кетди: "Ойижон...
Ойижоннинг юраклари тўхтаб
қолди!”... Кейин... Кейин эса жон аччиғида ортга бурдим рулни. Қарши
йўлдан келаётган юк машинасини
пайқамабман... "Кейинчи..” дейишни
ҳоҳласам ҳам ҳаддим сиғмасди. Шунча
йиллар ичидаги дардини сақлаб юрган
бу одамни бегонага ёрилишини ўзи бир машаққат. Яна мен гап қўшиб
турсам... -Аввалига икки ҳафта
реанимацияда, кейин салкам бир йил
тўшакка михланиб ётдим... Тунлари
ёстиғим ҳўл бўлиб кетарди аччиқ
ёшлардан... Лекин улардан нима фойда. Ўғил бўлиб онамга ҳеч нима бера
олмадим. Тириклигида қадрига етмай,
вафот этганларида эса қабрга ҳам
қўёлмай! Мен сабабчи бу дунёдан
кетганларини ҳақида ўйласам... -
Жойлари жаннатда бўлсин, - дея олдим холос. -Омийн,- деб ўрниларидан туриб
кетдилар... Маҳмуд аканинг ортларидан
боқар эканман билолмасдим, яна кўз
ёшини яшириш учун суҳбатни
якунладими ёки?... Нима бўлганда ҳам
бир нарсани аниқ билардим. Бундай хотиралар дунёдаги барча эшикларни
шовқинсиз ёпиладиган қилсанг ҳам
ўчмайди...