odamzotni shakillantirish mumkun ekan.

Gapni ochig`i bu gaplardan ensam qotib, labaratoryadan chiqib ketishga izin so`radim.
Aona ishonmaganimni tushunib miyg`ida jilmayib qo`ydi.
Hullas labaratoryada bo`lgan, 20 daqiqali sayoxatga nuqta qo`yib ortga qaytdik.
Endi Aona chiqishimizda chap tomndagi titan eshik tomon yo`l soldi.

- Farruh bu yerga yur...

Titan eshik sensirdagi raqamli kodlar terish orqali ochilar ekan. Eshik ochilganda ichkariga kirdim. Bu yer hazinaxona edi. Shuncha ko`p boylik tushga ham ko`rishi amrimahol.

Mustaxkam qalin oyna ichidagi, ko`kimtir tusli odam boshiday keladiga narsa diqqatimni tortdi.

- Aona nazarimda men bu narsani bilaman... -dedim hayrat bilan.
- ....duz
Aona allambalo nom bilan atadi.

Men bu narsa haqida ilmiy ko`rsatuvda ko`rgan edim. Adashmasam nomi ``Antimodda!`` edi.

Yerdagi eng qimmat substanciya (doim xarakatlanib, o'zgarib, rivojlanib turadigan materiya, butun borliqning birlamchi asosi). O`shanda eshitganim ros bo`lsa bu moddani, milligramm pozitronlarni ishlab chiqarish juda qimmatga 25 mln. dollarga tushgan ekan.
Yana Antimoddani kelajakda fazoviy kemalar uchun yoqilg`i sifatida qo`llash mumkinligini aytishgandi. Biroq, atigi bir grammni yaratish uchun, butun dunyo aholisi naqt bir yil davomida to`htovsiz ishlashi lozim emish. Antimoddaning bir grammi 62 trlyon. dollar turishini ham eshitgandim. Meni qarshimda esa kallamday kattalikdagisi turardi.

- Farruh ko`rdingmi menda qanday noyob narsalar bor?
- Haaaa, haqiqatdan noyob... Aaaaaaona...
Duduqlanib nima deyotganimni bilmasdim. Lekin o`ylab aytmoqchi bo`lgan gapim: ``Aona siz sayyoramizdagi eng boy kishisiz!`` demoqchi edim.

- Ko`rib turganlaringni hammasi seniki...

Bu gapdan keyin tilimni yutib yuborganday bo`ldim.
- Nima-a-a?
Aonani esi og`ib qolganday gapira ketdi. Biz birga bo`lishimiz kerakligini, farzandlarimiz orolda hukmron bo`lishi... Hullas shunga o`xshash allambalo gaplar, tildagi bazi muammolar sabab Aona ehtirosga to`lib aytayotgan ko`pgina so`zlarga tushuna olmasdim...

Orqamdan o`tkir jisim bilan zarba kerishdi. Hanjarmi yoki qilich, qovurgalarim orasidan yorib o`tdi, tig` uchini ko`rdim.
Oldiniga Aonani qichqirig`i, ortimga o`g`rilganimda Bardeni g`azabga to`lgan ko`zlarini. Yana g`alati gaplarni eshitdim. Eslaganim ohirgi eshitgan so`zim, Barde Aonaga ``Ona!`` deb murjat qilgani edi.

Uyg`onib ketdim. Oramkursida o`tirib uxlab qolibman.
``Hayryat tushum ekan!``

- Yaxshi dam oldingmi?
Deraza yonida Aona turardi. Biroz narisida Barde.
Qattiq luqqulab og`riyotgan boshimni ushlab, o`rnimdan qo`zg`aldim. Go`yo 10 kun qimirlamay uhlagan insonday suyaklarim qisirlab ketdi. Tomog`im esa qaqrab ketgandi.

- Daxshatli tush ko`ribman!... -dedim.

Barde sarosimada. Aona esa havotirda bir-biriga qarab qo`ydi. Bo`lgan voqealar rostdan bo`lganday tuyulib shosha-pisha jarohat joyini ushladim. Soppa sog`, rostan tushum ekan. Ammo har qancha o`ylashga urunmay qachon bu oramkursiga yotib uxlab qolganimni eslay olmadim.
Boshimdagi og`riq ham o`ylashga qo`ymasdi. Boshimni ushlab g`inshilladim. Bir narsa malum, men bilan qandaydur voqea sodir bo`lgan...

Davomi bor...

Muallif: -MAJNUN-