Tun qizigandan qizidi.
Davron terlab ketayotgan bo’lsayam, eshikni ochishga qo’rtardi. Chunki uzun yo’lakning oxirida dadasi bilan oisining xonasi, eshiklarini ochug’liq holda uxlashayotgandi, Lola esa, aksiga olib ehtiroslarini jilovlay olmasdan, “jonim, bahodirim, Davron akam” deya inqillab, uning hamma joyini qaynoq bo’salari bilan yanada junbushga keltirardi.
Hotininig oppoq badani, bo’liq sonlari, tirsillagan siynalariyu, qora qoshu-korlari, uzun sochlarining dumaloq dumbalariga majnuntol barglari sifat tizilib tushishi Davronning zavq-shavqini oshirardi. Mana to’ylarining bo’lib o’tganinga endi 3 oy bo’lgan bo’lsada, ikki yoshning to’shakdagi mahoratlari tahsinga loyiq edi.
Ayniqsa Lolaning. Uning ehtirosga berilishini, yotoqdagi harakatchanligi deyarli birinchi kundan boshlangandi. Bularning barchasini chetdan kuzatgan odam Lola balkim to’ydan oldin erkakning ta’mini totib ko’rganmi, deb o’ylab qolishi mumkindir. Ammo, yangalar, mediklarning xulosasi kelinchakning turmushga chiqayotib bokira qiz bo’lganin tasdiqlagandi. Qolaversa Po’lat aka (Davronnig otadi) uzoqqa borib o’tirmay, ko’zimizning oldimizda o’sgan, deb yon qo’shni – jon qo’sgnisi Ahmad akaning qizini o’g’liga olib beraqoldi. Yoshlar ham uzoq noz qilib o’tirishmadi, bir ikkita suhbatdan keyin ho’p, deb qo’ya qolishdi.
Mana bugun ular chiroy borasida guldan qolishmaydigan oila. Davron ishdan kelganida Lola quchoq ochib yugurib chiqadi. Uyda birov bo’lsa Davron birov bilmas qilib xotining uyoq-buyoqindan oshlab oladi. Agar hech bo’lmasa – to’shakning fig’oni falakka chiqishini ko’ravering. Ba’zan o’zlarinig ovozlaridan o’zlari zavqlanishardi, Lolaning “oh oh yana yana” degan ovozi, uning uyiga ham yetib borishi turgan gap edi. Ahmad aka ularnikiga kelganida Davron sal uyalardi qaynatasidan, u esa ochilib-sochilib, sovg’a-salomlarni hadya qilib, barchani kayfiyatini ko’tarib, qizini achom-achom qilib ketardi. Shu sababli ham, Lolaning ota-onasinikiga borib kelishi masalasi allaqachon tasdiqlangan masala edi. Davronning onasi unga hohlagan paytida, hohlagan vaqtga borib kelishga ruxsat bergan edi.
Bugungi ertalabki seks-marafondan charchagan Davron o’rnidan turib, hovliga chiqib keldi. Reysi 10 da, lekin ungacha idoraga kirib o’tishi kerak. Hali vaqt 6 dan endi o’tganligiga qaramasdan, Po’lat aka Davronni qistadi.
– Kech qomagin samolyotinga o’g’lim, choy-poy dib otirmagin, o’sharda biror narsa tamaddi qivolarsan, deya yozilib nonushta qilganiyam qo’ymadi.
Kuyovini kuzatish maqsadida uyiga kirib kelgan qaynatasi Ahmad aka, gul-loladek xotini bilan qucholashib xayrlashgan Davron, Po’lat aka va Nozima aya bilan moshinaga o’tirib ketishdi. Darvozaning oldida qo’l siltab, Lola ko’z yosh qilgancha, Ahmad aka qo’lini ko’ksiga qo’yganicha qolishdi.
Ularga “Davronni aeroportga 9 gacha yetkazamizu, kelamiz” – deyildi.
Idorada ish tez bitdi. Hujjatlar allaqachon kecha qo’l qo’yilgan, muhr bosilgan, barchasi tax. Kiyimlari joyida, yaxshi, ovqati gaplashib qo’yilgan kerakli odam bilan uchrashuv ham belgilangan, unga beriladigan pul ham…. Davronning oyog’ini chumoli chaqqanday sapshib tushdi. Pul qani? Kecha boshliq shuni berasan, deb ko’kida ancha pul beruvdiku? Ryukzakka soganini eslomidi? Eeeeh… tokchada qoluvdi.
Hali soat yetti yarim. Ulgursa bo’ladi. G’izillab borib kelishadi.
Davron yugurib pastga tushdi. Otasi bu gapni “man sanga nechchi marta etdim, san bolaga…” degancha moshinaga ot’irdi. Moshina yeldek uchib mahallaga kirib bordi.
Darvozadan yugurib kirgan Davron, hech qayoqqa qaramasdan uyiga yugurib kirdi. Tokchani paypasladi, “hayriyat, turgan ekan”. Endi sal o’ziga kelib, uyoq-buyoqqa alangladi, Lola ko’rinmasdi.
O’zinig yotog’i tomon yurdi. Eshikni ochib Davron ichkariga qadam qo’yar-qoymasidan qotib qoldi…
Jonu-jahoni, maftunkor xotini jundor erkakni egarlagan holda, boshining uning ko’kragiga qoyib, dumbalarini selkitib sakrardi. Erkakning qo’llari jononning oyoqchalarini dam g’ijimlab, dam silardi. O’ynashlar o’zlariga ancha ishnganlarigami, ular eshik tomoniga qarashmasdi.
“Lola….” – deya oldi xolos, dokadanda oqargan Davron.
Uning holi qochdi, yiqilayotib esa sapchib turayotgan Lolani, bundan tashqari uning tagida boshini ko’targan erkakning yuzini ko’rdi. Bu… qaynotasi Ahmad aka edi…
O’g’lining chiqavermaganidan ichkariga javrab kirgan Po’lat aka, o’g’lini hushiga keltirayotgan yarim yalang’och Lolani ko’rib oldiniga hech nimani tushunmadi. Keyin esa adyolni quchoqlab olgan Ahmad akani ko’rib, hammasini tushundi.
O’g’lining bilagidan ushlab, turg’izdi, Lolani undan uzoqlashtirdi.
Ota-bola chiqib, ayvonda o’tirishdi. Davron bitta nuqtadan ko’z uzmasdi.
Po’lat aka Nozima aya kirib qolmasin uchun, moshina tomon yugurib ketdi. Borsa, xotini sabr bilan moshinada kutib o’tiribdi. U ham moshinaga o’tirdi. Ikkalasi darvozaga qarab o’tirishdi. Ozgina vaqtdan keyin Ahmad aka darvozada chiqib, huddi moshinani ko’rmagandek bo’li, o’zining eshigiga kirib ketdi. Undan keyin huddi shu ishni Lola qildi. Qo’shnining uyi ichkaridan qulflandi.
Po’lat akaning tutun qoplagan ko’zlari, ularni tugul, darvozaniyam ko’rmayotgan bo’lsa, Nozima ayaning nigohi hayrat va savol, undan keyin u ham tutunga to’ldi.