Сармаст бўлдим, қўллари кўкрагимга текканида. Қўлларини ҳамёғимга тегишини хоҳладим. Бирпасда кийимларимни ечиб қучоғига кирволдим...
Уйғонганимда белимдан маҳкам қучиб, бўйниларимни ва кўкракларимни ўпаётган эканла. Иккита қўллари билан орқамни мижғилаётган, битта оёғимни тортим белининг устида ўткизвоган эканла. Баданларининг тафтидан кўкракларимнинг учи куйиб, трусигининг қаттиқлигидан оёғим тешилай дерди. Ўзимнинг "оҳ оҳ" дейишимдан ҳам ҳайрон, ҳам роҳатда эдим...

Уйга эрталабга яқин кетдим.
Қиз бўлиб ўз оёғим билан келдим, аёл бўлиб ўз оёғим билан кетдим. Бу нима бўпти, бутун ҳаётим Жамшид акам учун, деб ўйлардим кетаётиб. Олдингидай бўлиб юришларига ўзим қарайман. То кеннайим тузалиб кемагунларича. Келавераман, ва яна келавераман. Ҳозиргача шунақа.