Hammani
yig'ishyapti. Sen kecha
Bekzod bilan
janjallashganding. Mabodo
bu ishga aralashganing
yo'qmi ? Alo ? Eshityapsanmi ?
Bahrom ?!
Alo ?! ...
Bahrom, Bekzodning boshi
qanday ezg'ilanganini keyin
tushundi. Uni urayotgan
yer maydonida, tosh va shag'allar
ko'p edi... Bahrom
nimalar bo'layotganini
ko'rib, yurak bag'ri tilka-
pora bo'ldi. "Jahl chiqsa -
aql ketadi" deganlaridek,
jahl ustida odam o'ldirib qo'yganiga
va Laylodan
ayrilganiga chiday olmadi...
(Oradan uch soat o'tdi)
- Bahromjon, ha ana
chiqarsan xonangdan deb
kutdik, mana chiqarsan deb kutdik,
lekin chiqmading. A-
tushlik bo'lib ketdi-ku ...
O'g'lim shuyerdamisan ? -
dedi Bahromning onasi
xonaga sinchikovlik bilan
qarab. Hechkim yo'qligini ko'rgach,
endi chiqib
ketmoqchi edi-hamki, stol
ustida turgan bir dona oq
qog'ozni ko'rib, unga
yaqinlasha boshladi.
Qog'ozda Bahromning quyidagi
so'zlari yozilgan
edi...
- Oyijon, baxtiqaro
o'g'lingizni kechiring. Men
sizlarni yuzingizni yerga
qaratdim. Bilib-bilmay tubanlikga
bordim. Odamlar,
"Buni o'g'li qotil" deb gap-
so'z qilib, sizni qoralaganini
eshitganingizdan ko'ra.......
Oyijon, iltimos yig'lamang !
Men, bir tomchi ko'z yoshingizga
ham
arzimayman. O'zini o'ldirish,
kechirilmas gunoh ekanini
bilaman. Lekin, men
shundog'am kechirilmas
gunohga qo'l urdim. Bunga jazo
olish uchun ham,
sizlarni tark etyapman.
Menga doim haq yo'ldan
borishlikni, yaxshilik qilib
yashash kerakligini
uqtirardiz. Kechiring, men qaytanga
"Qotil" degan
tamg'ani o'zimga ortirdim.
Meni hayotim, bir kunda
butkul izidan chiqib ketdi.
Oyijon, kechiring meni.
Dadam va opamga ham uzurimni
yetkazing... -
Bahrom shu joyida uchta
nuqta qo'yib, gapini
tugatibdi. Bahromning onasi
nimadir demoqchi bo'lardi-
yu, qo'rquvdan tili ham aylanmay
qoldi. Nafas olishi
qiyinlashgandek, chuqur-
chuqur nafas ola boshladi
va yig'lab yubordi...
Bahrom, Layloni ko'rish
orzusida, Laylo avtohalokatga
uchragan
joyda, o'zini qarama-qarshi
kelayotgan mashina oldiga
tashlagandi. Allohni
irodasini qarang-ki, bu
voqeadan bir kun o'tib, Bahromning
uyiga Bahrom
kasalhonada ekani va
ahvoli yaxshi ekani haqida
xabar keldi. Balki Alloh uni
yashashini xohlagandur.
Balki Laylo uni yashashini
xohlagandur... Oradan uch
haftalar o'tib, Bahrom
kasalhonadan chiqdi.
Militsiya hodimlari undan
ko'rsatma olishga
kirishishdi. Bahrom, bo'lib o'tgan
barcha voqealarni
birma-bir gapirib berdi.
Ozmuncha vaqt o'tib,
davlat organlari, Bahromni
aybsiz deb oqladi.
Bekzodning ota-onasi ham, sud da'vo
arizasidan voz
kechdi. Hammasi iziga
tushayotgandek muhitni his
qilgan Bahrom, Layloning
uyiga bordi va uning
xonasiga kirib, maktab davrida
hamda boshqa
estalik uchun tushgan
rasmlarini sog'inch ila
tomosha qildi. Har bir
tushgan suratida o'zgacha
olam, o'zgacha samimiylik... -
Bahromjon, bezovta
qilmadimmi ? - eshik oldida
Layloning onasi sekin so'z
boshlab.
- Keling oyijon, bemalol.
Nega bezovta bo'lar ekanman ?
Kiravering,
bemalol. Men, haligi,
Layloning rasmlarini
tomosha qilayotgandim.
Qarab turib, biroz xayolga
tolibman... - Rahmat o'g'lim. Laylo
ketgandan beri, xonasi
huvillab qoldi... Shu xonaga
har kirganimda, qizim xuddi
manashu stolda o'tirib,
kitob o'qib turgandek tuyulaveradi...
(Yig'lab)
- Oyijon, meni kechiring.
Layloning a'zasiga
kelolmadim. Sizga qanchalik
og'ir bo'lganini bilaman.
Dalda bo'lolmaganimdan
afsusdaman...
- Unaqa demang o'g'lim. Bir
kam dunyo ekan. O'zingizni
aybdor his qilmang. Siz
yaxshi insonsiz. Qizim, siz
haqingizda ko'p bor quvonib
gapirardi. "Bahrom
akam bilan bugun
birgalikda, hamma darslarni
a'lo bahoda yakunladik,
Bahrom akam menga
ko'pincha ko'maklashadilar" deb.
"Hechkim xafa
qilmayaptimi seni Laylo
qizim" deb, dadasi
so'raganlarida ham, "Yo'q,
Bahrom akam har doim
meni himoya qiladilar" deb javob
berardi. Maktabni
tamomlagach,
rassomshunoslik o'quv
markazlariga topshirmoqchi
edi... Lekin nasib qilmagan
ekan... - ko'zlaridan yoshni to'xtata
olmay, Layloning
onasi dard bilan gapirardi.
- Hatto sizni suratingizni
ham chizgandi. Har kuni
o'qishdan qaytganida, unga
tikilgancha uxlab qolardi. Xonasiga
birdan kirib
qolsam, shartda rasmni
bekitishga urunardi...
- Shunaqa deng... - Bu
so'zlarni eshitgach,
Bahromning ko'zlari, alam yoshlariga
to'ldi. Ko'z
yoshini yashirish
maqsadida, Laylo chizgan
suratga tikilib turardi. -
Juda ham o'xshatib chizgan
ekan... - Qariyb o'n kun davomida
chizgandi. Har bir yerini
mohirona chizishga e'tibor
qaratgandi. Nihoyat buni
uddasidan chidi ham. Shu
rasmni chizib bo'lgan kuni, quvonchi
ichiga sig'masdi.
O'shanda anglagandim-ki,
qizim ilk bor sevib qolibdi.
Sizni ota-onangizni yaxshi
taniyman. Juda ham ajoyib
insonlar. Quda bo'lishimiz
mumkinligi haqida o'ylab,
o'shanda men ham
quvongandim. Qizimni har
doim shunday baxtli
ko'rsam bo'ldi derdim. Endi
esa ... (Yig'lab) - Oyijon, siqilmang.
Bu balki
Ollohni bizga bergan
sinovidur. Yig'lamang, hali
hammasi iziga tushadi.
Siqilishingizni Laylo ham
xohlamagan bo'lardi. O'zingizni
asrang. Buyog'iga
uning haqqiga duo
qilmog'imiz lozim. Shunda
ruhi shod bo'ladi... Endi men
ham sizlarni
farzandingizman, Laylo abadiy
qalbimizda... - deb,
Bahrom tasalli berdi...