Hayolimdan ming bir narsa ötayotgandi. Shuncha mehrimni berganim, chin dildan sevganim birovni bölajak yorimi? Aqlga sig'mas öylar meni qamrab oldi. Nega shuncha payt men buni bilmadim. Nega indamadi, nega söramadim. Hamma ayb özimda, uni surishtirishim kerak edi. Qölimdagi taklifnoma e'tiborimni tortdi. Unda yozilishicha, Samandar va Lolaning nikox töylari 18 iyulda ekan. Ustimdan muzdek suv quyilgandek böldi. Nega, degan savnl meni qiynardi. 1oygina vaqtdan söng uni töyi ekan. Yaxshida, baxtli bölsin. Kelnoyim sovchilikka yurayotganda "Lolachi?" degan savolni bergandim. Endi esa aksincha, menchi? Shuncha vaqtimni ketkazib unga yordam bergandim. Ammo arzimas ekan. Hech bölmaganda "rahmat" aytib ketsa bölardiku. Shunday bölsada uni ham tushundim. Bölajak yoridan hayiqib, menga lom-mum demadi. Kutubxonachi opaning ovozi meni hayollar ummonidan tortib oldi. "hoy yigit, kitob olmaysizmi". Men boshimni tebratib "yöq" ishorasini berdimda, kutubxonadan chiqib ketdim. Negadir piyoda yurgm keldi. Bir özim ketar ekamman yana ösha hayollarni boshimdan ötkaza boshladim. Vaqt endi judayam sekin ötar edi. Ishxonaga yetib kelsam, Botir akam shu yerda ekan. Ular bilan salomlashdim, ular mendan nega ishxonaga kam vaqt sarflayotganimni, nega buyurtmalar kech tayyor bölayotganini tushuntirib berishimni iltimos qildilar, men esa tayinli javob aytmay, institutni rökach qildim va boshqa takrorlanmasligini ta'kidlab qöydim. Botir akam: "sen bu ishxonani kattasisan, tartibni buzma, hammaga örnak böl. Kelnoyin yana ikki joyga sovchilikka boribdi, rad etishganmish", "hechqisi yöq, böb qolar Botir aka", "sen hapa bölma, men ham uylanishimdan oldin shunday bölgandi, hali hamasi yaxshi böladi", "ha albatta". Meni hotirjamligimdan Botir akam hursand böldi va menga omad tilab öz ishxonasiga ketdi. Boya bölib ötgan ishlar hayolimni bir zumga ham tark etmagandi. Lekin men ularni unutishim kerak edi, hamma hammasini unutishim kerak. Men judayam tez qaror qabul qilardim va bunga özim amal qilib, shundan tashqariga chiqmasdim. Endi Lolani umuman öylamaslikka va uni unutishga qaror qildim. Uni esga soluvchi narsalarni birma-bir yöqota boshladim. Endi u menga kerak emas edi. Axir u özganing yori edi-da, bölajak yori. Buni nima farqi bor. Menga hech bölmasa hayr deyishga yaramagan odamni nega öylashm kerak ekan. Böldi, bugundan boshlab institutga ham bormayman. Institutda ham ishim deyarli qolmagandi. Diplomni endi pul bilan olaman. Bor e'tiborimni ishga qarataman, chalg'iman, zora u bu joydan rozilik chiqib qolsayu, töy bölib ketsa, Lolani batamom unutgan bölar edim. Töy bölishini chin dildan istardim. Hammasini unut bölishini istardim...
Mana oradan ikki hafta ötdi. Kunim ishxonada ötar edi. Fikru-hayolim ishda edi. Yangi qurilayotgan katta-katta binolarga borib közdan kechirardim, malakamni yanada oshirar edim. Ammo, nima qilsam ham u yodimdan ketmasdi. Hattoki, hammadan aziz biladigan detdömdagi döstlarim bilan ötirganimda ham uni unuta olmasdim. Balki bu narsalarni, ya'ni dardlarimni birovga aytishim kerakdir. Hösh, kimga aytay dardimni? Har kim siqilganda yo yana u bu bölganda onasiga murojaat qiladi, men nima qilaman, otam ham onam ham yöqku. Botir akamga aytay desam özi meni tashvishim bilan yuribdilar. Qayerga borsalar ham rad javobini berishyapti. Yetim bölish taqdirimga yozilgan ekan, men nolimayman. Botir akamni ham mana 5yildan beri farzandlari yöq. Ular ham ota onaga, ham farzandga zorlar. Shuning uchun ularga dardimni dasturxon qilishim notög'ri edi. Endi faqatgina döstlarim qolgandi. Valer - mening eng yaqin döstim, uni töliq ismi Valeriy edi. Döstlarim orasidan eng yahshi nomzod shu edi. Men uni, u meni, xullas bir-birimizni 3 yoshimizdan yaxshi bilamiz. U men bolalar uyida katta bölgan. Uni onasi ham, otasi ham rus bölgan. Ota-onasi baxtsiz hodisa tufayli vafot etgan. Shunda uni detdömga tashlab ketishgan. Hech kimi yöq bechorani. Faqat döstlari ya'ni bizlar bormiz. Shuning uchun u meni yaqin döstim. Unga ösha zahotiyoq qöng'iroq qildim.U bilan barda körishadgan böldik. Uni oxirgi marta choyxonada, bir hafta oldin körgan edim. Men barga yetib kelishimni bilamanki, ostimdan signal chalib kelib qoldi. Uni Nexia rusumidagi mashinasi bor. Valer: "Umid, döstim tuzukmisan" u toza rus bölishiga qaramay, özbekchada benuqson gapirardi. Biz quchoqlashib körishdik. Söng, barga kirdik, barmenga ikta pivo zakaz qildi u. "Valer, bilasanku ichmayman", "sen bir ichib kör yengil tortasan". Uning qistoviga könib men pivoni tamidan totib kördim. Yomon emas. Men unga bölgan ishlarni aytib berdim va qanday unutsam ekan deb söradim. U menga mashina olishimni maslahat berdi. Men boshida hayron qolgandim, söngra bu menga yaxwi g'oyadek tuyuldi. Ertasigayoq yig'gan pulimni oldimda, Valerdan ham ozgina qarz olib, özi bilan salondan oppoq Cobalt mashinasini oldik. Uchinchi pozitsiyasi bölgani uchun navbatsiz oldik. Men endi mashinamda ishga, qurilishlarga borar, köcha kezar edim. Valer aytganidek ötmishimdan ozgina bölsa ham chalg'igandim.
Davomi bor