қаранг, яна ишини қилди: ичимизга оралади. Фикримиз бўлинди. Чироқни ўчирганимиздан сўнг, ошнам биқинимга туртди. “Қўлингни узат, индамайди” деди. Ичим музлаб кетди. Бир хаёлим қўлимни узатсамми, дедим. Қўрқдим. “Ўзинг ўт!” дедим. “Йўқ, сен бошла” деди. – Айниманглар, қаерда кўргансизлар ука опага ёмон кўз билан қараганини? – гапларимизни эшитиб турган экан. – Тинч ухланглар, қани. Ер ёрилмади, ерга кириб кетмадик. Ҳамма гапимизни эшитибди. Роса изза бўлдик-да ўзиям. Унинг бу гапидан кейин бошқа нарсага ўрин қолармиди? Шайтон хўмрайди… хўмрайди. Кейин деразадан чиқиб кетди. Нима бўлса бўлар, ўша оқибатсиз укаларининг ўрнига биз ука бўлсак, нима бўпти…