Дилшода биринчи синовдан
ҳеч қандай хатарсиз ва
осонгина муваффақият билан
ўтганидан, айниқса, ўзи кашф
қилган дори кутган даражада
таъсир қилганидан жуда
мамнун эди. Бу ғалаба уни
асосий интиқом сари
руҳлантирди. Энди машъум
тундаги қароқчиларни қўлга
туширишгина қолганди..
* * *
— Менга қара қизим, Дилшод
деганинг ким?
— Нимайди ойи?
— Уч кундан бери телефон
қилади, сен уятсиз қиз доим
уйда бўлмайсан. Ё илгариги
ўйинқароқлигингни яна
бошладингми, бебош қиз?
— Ҳеч қачон ойижон, ҳеч
қачон. Кўраяпсиз-ку, кўчага
доим акам билан чиқяпман.
Дилшод менга бир тиббий
китобни топиб бермоқчи эди.
Демак, топибди-да.
— Кўзингга қара, бебош қиз.
Яна «китоб топиб бераман» деб
бошингни айлантириб, ақлу
ҳушингни ўғирлаб қўймасин.
«Синамаган отнинг ёнидан
ўтма!» деган гап бор. —
Билишимча у яхши от, ойижон.
Мен ҳозироқ унга қўнғироқ
қилишим керак. — Алло,
Дилшод ака, салом,
топдингизми? — Топдим,
адаш, топдим. Сиз ўйлагандан
ҳам кўпроқ маълумотлар
топдим. Сизни ҳозироқ
кўрмасам бўлмайди. — Нега?
Телефонда айтаверинг. —
Ўзингизни ҳам кўргим
келяпти. — Ойим «Синамаган
отнинг ёнидан ўтма!» деяпти.
Нега куляпсиз. У киши тўғри
айтаяпти. Мени бир мартагина
кўргансиз, холос. Мен ёмон от
бўлишим мумкин. Бўпти,
бўпти, уйимиз ёнига
келақолинг. Майлими, ойи?
Бор-йўғи ўн беш дақиқага
чиқаман. Ойиси унга бошини
сермаганича, тикилиб турарди.
— Майли қизим, китобингни
ол-у, дарров ортингга қайт. * *
* — Сизга катта раҳмат,
Дилшод ака. Ишимни анча
осонлаштирдингиз.
У хар куни шахар истирохат
богига киришда
долларфурушлик ва айни
пайтда мижозларига «қора
дори» сотиш билан
шуғулланади. Дилшода, у икки
марта қамалиб чиққан,
ўтакетган айёр ва ашаддий
қонунбузар. Исми — шарифи
ҳам жисми ва табиатига жуда
монанд: Бўрибой Арслонов. —
Айни муддао-ку! Бу бўрини
мен ўша ерда қармоғимга
илинтираман. — Бу гиёҳванд
йигит билан ёлғиз курашишга
қурбингиз етармикан? Рухсат
беринг, ёнингизда бўлай. —
Нима, доим ёнимда бўлиб,
менинг бошимни
айлантирмоқчимисиз? Шундай
ниятингиз бўлса, бошдаёқ
айтиб қўяй. Сиз яхши одамга
ўхшайсиз. Мен эса сиздек
яхши одамга арзимайдиган
қизман. Бу биринчиси.
Иккинчидан, ўша лаънатиларни
уларнинг қабиҳ усулларидан
фойдаланиб жазоламоқчиман.
— Менинг ниятим жиддий.
Сиз мендек яхши одам билан
дўстлашишингизни истаяпман.
Қолаверса, «уларнинг қабиҳ
усулларидан фойдаланиб»
деганингизда нимани назарда
тутяпсиз? Наҳотки уларнинг
даврасига қўшилишга аҳд
қилган бўлсангиз? — Ҳа,
қиёфамни ўзгартириб,
уларнинг даврасига
кирмоқчиман ва боплаб
жазоламоқчиман. Менинг
йўқотадиган ҳеч нарсам
қолмаган. Сиз билан фақат
дўст бўлиб қоламиз, Дилшод
ака. — Бу ишга қачон
киришасиз? — Эртагаёқ. У
савдо қиладиган жойга мижоз
сифатида бориб, назарига
тушишга, қармоғимга
илинтиришга уриниб кўраман.
Йигит ўйланиб қолди. —
Биласизми, жуда хавфли ишга
қўл урмоқчисиз. Улар унча-
мунча алдовларга учадиган
лақмалар эмас. Жуда эҳтиёт
бўлинг. Ҳар эҳтимолга қарши
мана бу аппаратчани ёнингизда
олиб юринг. Энг қалтис
вазиятга тушиб қолганингизда,
мана шу тугмачасини босинг.
Мен дарров етиб бораман. Биз
бу мосламани фавқулодда оғир
вазиятларда, ер ости
канализацияларида
ишлайдиган ишчиларимизга
берамиз. Келишдикми? —
Келишдик. Лекин бу
матоҳингиздан фойдаланишга
эҳтиёжим бўлмаса керак. —
Ҳар эҳтимолга қарши деяпман-
ку. Лекин барибир сизни
ёқтириб қолдим. Мен билан
учрашиб туришга ваъда
берақолинг. — Яхши одам
ёмон ниятга бормаяптими? —
Яхши одамда ҳеч қачон ёмон
ният бўлмайди. — Бўпти, дўст
сифатида учрашиб турамиз. * *
* Дилшода бу учрашувга
астойдил тайёрланди.
Истироҳат боғига бориб
дарвоза олдида турган бир тўда
одамлар орасидан ўзини
кулфат ботқоғига ботирган ўша
ҳайдовчини, жингалак соч
йигитни дарров таниб, қалбини
худди ўша тундаги сингари
қўрқув аралаш ҳаяжон қоплаб
олди. Унга узоқдан бир неча
лаҳза ғазаб билан тикилиб
турди-да, ўзини босиб олишни,
унинг ёнига «қора дори»
хуморидан ночор аҳволга
тушиб қолган гиёҳванд қиз
қиёфасида бориши
лозимлигини тушунди. —
Бўрибой ака, мени қутқаринг.
Бўлмаса ўлиб қоламан, —
шивирлади у аянчли овозда
унинг олдига бориб. Йигит ўз
исмини айтиб мурожаат
қилаётган бу қизни қаерда
кўрганлигини эсламоқчи
бўлгандек, бир неча лаҳза
қизариб кетган кўзларини лўқ
қилиб унга тикилди.
Эслолмади шекилли, ҳар
эҳтимолга қарши бепарво
қиёфага кириб «Фақат доллар
оламан» деди тумшайиб.
Дилшода бу гапдан йигитнинг
ўта эҳтиёткор эканлигини,
«қора дори»ни ҳам фақат
долларга сотишлигини,
нархини ошириш мақсадида
ҳар қандай қора ниятлардан
ҳам қайтмаслигини тушунди.
— Менга барибир, фақат
тезроқ, Бўрибой ака, — деди
яна ялинчоқ қиёфада.
Бўрибой бир қадам ортига
тисралиб, қизни бошидан
оёғигача синчиклаб разм
солди.
«Илинди! Энди у мени
қаергадир таклиф қилади!»
ўйлади бу пайт Дилшода ичида
қувониб. Йигит қиз чиройидан
қаноатланди шекилли, тунд
қиёфасига табассум ёйилди.
— Менга қара қушча, сени
танимаяпман. Аммо кетворган
экансан. Сени базмга таклиф
қилишим мумкин. Борасанми?...
Давоми бор...