O‘ttiz yoshlardagi oqish-kulrang sochli
yoqimtoygina ayol ohista
odimlagancha mening
stolimga yaqinlashdi. Uning bo‘yi
baland emas,
bir yarim metrcha kelar, ammo kiyimi odatda
kichik shaharchada yashovchi ayollar
kiyadigan
liboslardan anchagina yaxshiroq
bo‘lib, didi
balandligi darrov sezilardi. Bu ovloq joylarga
bironta kattaroq shahardan kelgandir,
balki
bashang kiyinish qobiliyati tug‘madir...
– O‘tirsam maylimi? – so‘radi u mening
yonginamda to‘xtab. – Qarshi bo‘lmasangiz, siz
bilan gaplashib olsam degandim.
Men uning chap qo‘liga nigoh
tashladim va bosh
irg‘adim. Ayollar bilan uchrashganda
doimo ularning qo‘liga qarayman. Ularning
qo‘llari
yuzlariga nisbatan ko‘proq narsani
aytib berishi
mumkin. Illo, ular plastik jarrohlar va
pardoz vositalari yordamida yuzlarini
mo‘‘jizakor tarzda
o‘zgartirishadi, ammo qo‘llarini
aldayolmaysiz,
ular doimo rost so‘zlaydi.
Suhbatdoshimning uzun va nozik barmoqlari
meni qiziqtirib qo‘ydi. Birinchidan,
ularga bir
necha o‘nlab ming dollar turadigan
olmos ko‘zli
uzuk taqilgandi, ikkinchidan, suhbatimiz qiziq
bo‘lishini yuragim sezayotgandi.
Notanish ayol o‘tirdi va asabiylashgan
holda
qadahni o‘ynarkan, so‘zini kutilmagan
tarzda boshladi:
– Men odam o‘ldirishingizni istardim.
– Manzilingizdan adashibsiz, xonim, –
dedim
men bosh chayqab, unga bo‘lgan
qiziqishim darhol so‘ndi. – Bu mening kasbim
emas.
– Pul ishlash-chi, bu kasbingizga
kiradimi? –
sovuqqina so‘radi u va qattiq tikildi.
– Bu borada nishonga bexato urdingiz, –
ta’kidladim men. – Men pul ishlashni
bilaman
va buni yaxshi ko‘raman.
– Unday bo‘lsa, nima uchun yigirma
besh ming dollar ishlab olishdan bosh tortyapsiz?
–
muloyimlik bilan qiziqsindi ayol. Shu
bilan
birga, u men tomonga odob qoidasi
ruxsat beradiganidan ko‘ra anchagina
yaqinroq
engashdi.
Men unga bir necha soniya tikildim,
keyin
ko‘zimni likopchaga qaratdim va uni chetga
surib qo‘yib, tushuntira boshladim:
– Xonim, men istalgan narsani
xohlagan
odamimga sotishim mumkin. Bundan
tashqari, gapga chechanlikda ham oldimga
tushadigani
yo‘q. Agar birontasiga gapiraverib,
zeriktirib
o‘ldirishimni istasangiz, unda bosh
ustiga. Ammo rostakamiga...
– Bu odamni gap bilan zeriktirib
o‘ldirishingiz
qiyin, – og‘ir xo‘rsindi notanish ayol.
– Kimni aytyapsiz?
– Erimni. – Nega uni o‘ldirmoqchi bo‘lyapsiz?
Shunchaki
uni tashlab ketish osonroq emasmi?
Noxushliklar ham kamroq bo‘ladi,
panjara
ortiga ham tushmaysiz. Ko‘chada mashinam
turibdi, u juda tez yuradi, bir necha
soatdan
so‘ng boshqa shtatda bo‘lishimiz
mumkin.
– Yo‘q, – bosh chayqadi u, – qochish bilan ish
bitmaydi. U judayam boy odam, pulini
qarg‘a
cho‘qimaydi. Agar uni tashlab ketsam,
menga
bir miri ham tegmaydi. Agar o‘lsa, butun boyligi
menga qoladi.
– Sizga judayam achinyapman, ammo
bilib
qo‘ying: men iflos ishlar bilan
shug‘ullanmayman.. – Yigirma besh ming dollar haqida
unutmadingizmi? – eslatdi u.
– Men hech qachon hech narsani
unutmayman,
– jilmaydim men. – Aytgancha, nima
uchun aynan menga murojaat qilyapsiz? Buni
mahalliy
yigitlarning birontasidan iltimos
qilganingiz
osonroq emasmi?
– Yo‘q, bu yerliklar bunday ishga qodir emas.
Menga aynan kelgindi odam kerak. Bu
yerda
bir-ikki kun bo‘ladi, ishini bitiradi va
ertasi
kuniyoq juftakni rostlaydi. O‘sha odamni men
qaytib ko‘rmayman va uning o‘zi ham
bu gadoy
topmas joylarga qaytib kelmaydi. Siz
bu yerda
uzoq ushlanib qolmassiz axir? – Bunday niyatim yo‘q, – bosh irg‘adim
men. –
Siz kelganingizda men ovqatlanib
bo‘lib, yo‘lga
tushishga otlanayotgan edim.
– Hammasi omadli bo‘layotganini ko‘ryapsizmi?!
Menga sizni Xudoning o‘zi yetkazdi! Bu
ishni shu
bugun kechqurun bajarishingiz va
darhol jo‘nab
ketishingiz mumkin. Sizdan hech kim shubhalanmaydi. Axir sizni men bilan
bog‘lab
turadigan hech narsa yo‘q – biz
hozirgina
uchrashdik va darhol ajrashdik... Bu
shahardan cho‘ntagingizda yigirma besh ming
dollar bilan
ketishingizni ham unutmang.
– Pul yoningizdami? – ehtiyotkorlik
bilan
qiziqsindim men. U atrofiga alangladi, keyin kattakon
sumkasini
ochdi va uning ichidagini menga
ko‘rsatdi.
Sumka siqib bog‘langan dollar
taxlamlaridan shishib ketgandi. Men hali shuncha
pulni
qo‘limga ushlab ko‘rmagandim. Shu
sabablimi,
kuraklarim jimirlab ketdi.
Suhbatimiz boshlanganidan beri birinchi marta
uning taklifi haqida jiddiy o‘ylay
boshladim.
Nima bo‘lganda ham, bu ayolning
gaplarida
mantiq bor edi. Haqiqatan ham xavf iloji
boricha kamaytirilgan edi. Kelgindi
odam
qotillikni sodir etadi-yu, darhol jo‘nab
qoladi.
Uni hech kim tanimaydi, tabiiyki, barcha shubha
mahalliy yigitlarning bo‘yniga tushadi.
– Agar restorandagilardan birontasi
bizni eslab
qolsa-chi? – so‘radim men barcha ikir-
chikirlarni ham e’tiborga olishga urinib.
– Qo‘rqmang, – dalda berdi u. – Men bu
yerga
kamdan-kam kiraman.
Restorandagilarning
birontasi meni tanimaydi. – Shunday bo‘lsa ham bu yerdan
ketganimiz
ma’qul. Men hech narsa va’da
qilolmayman,
ammo gaplashib olishimiz mumkin.
Gaplashganingiz uchun qamoqqa tiqishmaydi.
Ayol tezgina turdi va restorandan
chiqib ketdi.
Men likopchaga qaradim, ammo
ovqatimning
qolganini yegim kelmadi – negadir ishtaham
bo‘g‘ilgandi. Bir-ikki daqiqadan keyin
men ham
restoranni tark etdim. Men ayolga
restorandan
uchta mavze naridagi xilvat ko‘chada yetib
oldim. U mening mashinamga o‘tirdi va
biz
yo‘lda davom etdik. Men ko‘zimni
yo‘ldan
uzmasdim. Unga qaragim kelmas, yigirma besh
ming dollar uchun bir odamni
o‘ldirishim
mumkinligiga sira ko‘zim yetmasdi.
Uning ko‘rsatmasiga binoan
shahardan tashqariga chiqdim.
– Qalay, bir qarorga keldingizmi? –
so‘radi u
kichikkina tepalik ustida
to‘xtaganimizda.
– O‘zingiz ayting-chi, aslida nimani istayapsiz? –
ehtiyotkorlikni unutmay, savoliga
savol bilan
javob qaytardim men.
– Bu judayam oson, – yelka qisdi
notanish ayol. – U uyga soat o‘n birdan avval
qaytmaydi. Siz
mehmonxonada kutasiz. U kirganida
o‘q uzasiz,
o‘lganligiga ishonch hosil qilasiz,
o‘g‘irlik yuz bergandek qilib ko‘rsatish uchun
deraza
oynasini sindirasiz va darhol jo‘nab
qolasiz. Men
yotoqxonada bo‘laman. Siz
ketganingizdan so‘ng o‘n daqiqa o‘tgach, men politsiyaga
qo‘ng‘iroq
qilaman va uyimizga o‘g‘ri kirib, erimni
otib
ketganini aytaman.
– O‘n daqiqa yetadi, deb o‘ylaysizmi? – shubhalandim men.
– Agar darrov shahardan chiqib
ketsangiz,
albatta yetadi, – ishonch bilan bosh
irg‘adi ayol.
– Axir ketmoqchi ekanligingizni aytdingiz-ku?
– Pullar-chi? Ularni qachon olaman?
– Hozir sizga besh ming beraman, –
ayol
tizzasidagi sumkani ko‘rsatdi. – Qolgan
yigirma mingini ishni bajargach olasiz. Sumka
mening
yonimda, yotoqxonada bo‘ladi.
– O‘zingiz keyin nima qilmoqchisiz? –
so‘radim
men pullarni tezgina cho‘ntagimga solarkanman.
– Shovqin-to‘polon tingunicha biroz
kutaman, –
jilmaydi ayol. – Pullarni darhol
ololmayman,
biroz kutishimga to‘g‘ri keladi. Keyin bu yerdan
jo‘nab ketaman... Siz uni o‘ldirasizmi? – so‘radi