Анвар, бечора Анвар… Икки ўт орасидаги Анвар. Олдин ким эди? Қандай аҳволда эди? Ким уни шу даражага етказди? Ким уни шу мартабагача етказди? Иккаласи... Яна танлов. Жонига тегди. Иккаласига меҳр бера олади. Кўникади. Уддалайди... лекин қандай қилиб? Сиқилиб кетиб, қўшни кварталдаги БАРга бир ҳамкасбини қистови билан борди. Ичкарига кириб, оддий сув олиб, ичиб ўтирди. Ёнида маст, аластлар йигит қизлар ҳиринглашиб, ичиб ўтиришибди. Ҳамкасби ўша ерда ким биландир гаплашиб ўтирди. Анварга ўйлаши учун шароит керак эканини биларди. Ичкари қоронғуроқ, у ер бу ердан чироқлар ёниб, ўчиб турарди.
Анвар навбатдаги сувни олиб ичаётганда бир аёл уни туртди. Қаради, сочларини тўзғитиб олган бир маст аёл. Қўлида қандайдир ичимлик бор. Совуқ тиржайиб турибди. Анварга қараб: "Яҳши йигит, дам олмаймизми? Сиқилиб ўтирибсиз? Юринг, кўнглизни очай!” деди. Анвар ичида "фоҳиша, сенлардан нафратланаман”, - деб қўйди. Фоҳиша ундан баттар суйкала бошлади. Уни қўлидаги сувни олиб, ичиб қўйди, ортидан совуқ кулди ҳам. Анвар унга нафрат билан қаради. Ўчиб, ёниб турган чироқлар уларнинг юзига тушди. Узоқ тушиб турди. Фоҳиша кулишдан, Анвар нафратидан тўхтаб, иккаласини юзида ҳайронлик туси эгаллади. Фоҳиша аста: "Анвар ака, бу сизми, кўзларимга ишонмаяпман? Мен Саидаман. Танияпсизми?”, - деди. Анвар яна жим. Фақатгина калласи билан "ҳа” ишорасини қилди. Саида: "Қандай қилиб, тузалдингиз, ахир сиз... Биласизми, мени сизни уволлингиз урди. Оилам билан узоқ яшай олмадим. Ажрашиб кетдим. Тўғрироғи, хиёнат қилганимда эрим ушлаб олди. Кейин ўз уйимга ҳам сиғдиришмади. Кўчада қолдим. Биласизми? Сизни роса ўйладим. Сизга бўлган севгим ҳали ҳам бор”, - деди. Унга жавобан Анвар: "Йўқ, мен сизни танимайман. Мен бошқа Анварман. Илтимос мени тинч қўйинг. Уйда икки севган аёлим кутмоқда. Болаларим ҳам. Сиздақалардан эса нафратланаман”, - деб айтди ва БАРдан чиқиб кетди. Фоҳиша уни гапларини пичирлаб қайтариб қолди: "Илтимос мени тинч қўйинг. Уйда икки севган аёлим кутмоқда. Болаларим ҳам. Сиздақалардан нафратланаман”....
Анвар икки аёл билан яшаши тақдирида бор эканига ишонч ҳосил қилди. Эндиликда тақдир тушунчасини моҳиятига етганди. У Саидага уйланмаганидан роса ҳурсанд эди. Худони ўзи уни, ундан узоқлаштириш учун шундай дард берган. Бу дард орқали Замирасини топган. Замирасини дарди туфайли, Мадинасини топган. Энди уларни ҳеч қачон йўқотмайди. Уларни қийналиб, синовларда топганди. Меҳрини бўлиши шартмас. Улар ўзига керагини олиб яшашади. Бу бахт ҳаммада ҳам эмас. Тинч оила яратиш ҳамманинг ҳам қўлидан келавермайди. Бу дунё-синовли дунё. Ойни ўн беши қоронғу бўлса, ўн беши ёруғ. Синовларда тобланган одам, эртасига албатта ярқирайди. Тобланаётганда, олов домида албатта азобли бўлади. Бунга чидаб, ўта олсагина ярқирайди...