Қиз ҳурсанд ҳолда кафега борди. Ичкарида, столни ўнг томонида ростан ҳам битта йигит егулик буюртма қилиш учун таомномани ўқиб ўтирарди. Ҳааа. Бу расмдаги йигит. Қизни эшикдан кирганини сезган Анвар, Саидага қаради. Саида уялиб, пастга қараб келаётганди. Анвар ўрнидан турмай, Саидага тўғрисидаги жойни кўрсатди. Саида ўтирди. Қўлидаги телефонни стол устига қўйди. Ичида "Келганимда ўрнидан туриб ҳам кутиб олмади”, - деб ўйлади. Кейин аста Анварга қаради. Қарадию, бир чўчиб тушди. Анварни юзини ярими куйгандан қолган чандиқ билан қопланган эди. Жуда дахшатли ҳолат эди. Анвар, Саидани ҳолатини тушуниб, изоҳ қилди:
-Саида, минг бор кечирим сўрайман. Сизга бошида айта олмадим. Ҳозир юзимни кўриб, чўчиб кетганингизни ҳам сездим. Ишонасизми, ҳар тонг, ойнага қараганимда, ўзим ҳам чўчийман. Сизга юборган расмимда, бу ҳолатдан бир неча йил илгари тушгандим. Тўғриси сиздан айрилишдан қўрқдим. Ҳудбинлик қилдим. Ўша пайтлар менга керак эдингиз. Ҳозир ҳам кераксиз. Лекин бу учрашувга мен сизга барча хақиқатни айтгани келганман. Автоҳалокат натижасида оёқларим қисилиб қолиб, ёнаётган машина ичида қолиб кетганман. Юзим шу аҳволга келди. Узоқ муложалар жонимга тегиб кетган ишонсангиз. Бу юзни қайта тўғрилашга, ўша оқ халатлиларни кўришга кўзим ҳам қолмаган. Ўша пайтлар сиз пайдо бўлдингиз. Яна...
-Гапириб бўлдингизми? Мен сизни севардим. Сиз мендан ҳамма нарсани яширибсиз! Ёлғончисиз! (йиғлаб юборди)
-Йўқ. Мен ёлғончи эмасман. Яшириш-бу ёлғон деганимас!
-Мен сизни бошқача тасаввур қилгандим. Ҳудбин эканингизни билмабман.
-Тан оламан. Ўша пайтлар ўзимни ўйладим. Мен сиздан ҳеч нарса талаб қилмайман. Сиз ҳам ўзингизни ўйлашингиз керак.