Chiroyli bezatilgan xona.Ajoyib dizaynga ega xonaning barcha mebellariyu gilamlari oq rangda edi. Xona markazida oq krovat,to'rt tomonida esa bir-biridan bejirim divanlar.Devorlarda ajib portrertlar osig'liq, katta kichik bu suratlarda shohlar, malikalar, aslzoda oyimchalar tasvirlangan bo'lib,qiziq tomoni wunda ediki,undagi jamiki insonlar qip-yalang'och edi.Devorlarning birida ikkita deraza joylashgan.Derazalarning qarshisidagi devorda xona ewigi bor edi.Undan tawqari xona guldor vazalar,tumbochkalar,oynali javonlar bor edikim ularning bari oq rangda edi.Nihoyat hikoyamiz qahramoni ko'zini ochdi.Derazadan g'ira-shira tushayotgan nur oq mebellarda jilolangani bois hammayoq yop yorug' edi.Qahramonimiz hozirgina uyg'ongan bo'lsa ham mutlaqo hushyor tortgandi.Shu payt xona eshigi ovozsiz ochilib xonaga kimdir kirdi.Yigit mehmonga qaradi va u qarwisida dilbar qiz turganligini ko'rdi.Qiz unga wirin jilmayib turardi.Egniga kalta ko'ylak,etagi tizzadan bir qarich baland yubka kiygan,ochiq siynalari ko'zga tawlanib turardi.Sochi yoyilib yelkasiga tuwgan bu oqbilak oyimcha qahramonimizga kulib boqib turardi.Uning go'zalligidan tili aylanmay qolgan yigit zo'rg'a:
-Nahotki sen -deya oldi xolos.
-Bowlaymizmi ! -qiz wunday deb yigitning bag'riga o'zini otdi.
Bir-biriga talpingan lablar bir-birini izlab topdi.Kuchli hissiyotlar junbuwga keldi.Yigit qizdan taralayotgan hiddan mast bo'lib uni yanada qattiqroq quchar va yuzi ko'zidan o'pardi.Qiz o'z navbatida yigit bn bir tan bo'lib birlawib ketiwga intilayotgan bir ruh edi go'yo.Ehtirosli bo'sa davridan so'ng endi yigit butun tana bo'ylab harakatlana bowladi.Bo'liqqina ko'kraklarni qisib turgan kiyimlar qutqusidan ularni ozod etiwga kiriwdi.Qizni asta krovatga yotqizib uni ustiga chavandozlarday minib oldi.U ko'kraklarni huddi silayotganday sekinlik bn yalardi.